Od e-maili do książki, czyli historia ochroniarza "Ponurego"

Ocena:

5/5 | 1 głosów

Kapitan Leszek Zahorski był jednym z żołnierzy z osobistej ochrony legendarnego majora Armii Krajowej Jana Piwnika „Ponurego”. Jego życiorys to typowa historia Żołnierza Wyklętego, prześladowanego przez komunistów patrioty, którzy więzili go przez 10 lat. Gdy w 2009 roku odwiedził wąchocką polanę Wykus zaprzyjaźnił się z Katarzyną Kołodziejczyk-Daniłowicz, byłą dziennikarką "Gazety Starachowickiej". Efektem tej znajomości jest napisania przez nią biografia kapitana Zahorskiego pt. „Pozostałem Niepokonany”. Publikacja ukaże się w tym roku. To będzie 100. rocznica urodzin i zarazem 10. rocznica śmierci jej głównego bohatera.    

fot. nadesłana 

 - Gdyby nie fakt, że zainteresowała mnie historia Zgrupowań „Ponurego” i „Nurta” to pewnie nigdy nie poznałabym kpt. Leszka Zahorskiego - mówi autorka.

-   Bywając na Wykusie z okazji różnych uroczystości jako dziennikarka „Gazety Starachowickiej”, miałam szczęście poznać ludzi, którzy interesowali się tą tematyką i działali prężnie na rzecz utrwalania pamięci o świętokrzyskiej Armii Krajowej. Jedną z nich był Szczepan Mróz: ekspert w tej dziedzinie. Dzięki niemu we wrześniu 2009 roku zorganizowany został Marsz Pamięci na terenie uroczyska Wykus. Przyjechał na niego były żołnierz plutonu ochronnego samego Jana Piwnika „Ponurego” - Leszek Zahorski. Nocował w moim rodzinnym domu w Lipiu. Tak zaczęła się moja znajomość z wyjątkowym człowiekiem. Nie miałam wtedy jeszcze pojęcia o tym, że zapłacił ogromną cenę za przynależność do AK i za walkę w antykomunistycznym podziemiu. Leszek urodził się 22 czerwca 1924 r. we Lwowie, gdzie uczęszczał do elitarnej szkoły: Korpusu Kadetów im. Marszałka Józefa Piłsudskiego. Tam, podczas obrony miasta przed Niemcami przeszedł swój chrzest bojowy - zastrzelił Niemca i zdobył, jak to sam określił, piękną broń - parabellum. Po wybuchu II wojny światowej w czasie pobytu w Warszawie zaangażował się w służbę w konspiracyjnej organizacji „Wachlarz”. Tam zetknął się z Alfredem Paczkowskim „Wanią, przyjacielem Jana Piwnika. W 1943 r. 19-letni wówczas Leszek Zahorski wyjechał w Kieleckie, by walczyć u boku Piwnika, który w tym czasie tworzył na Wykusie swój oddział. Został przydzielony do jego plutonu ochronnego. Tu zyskał pseudonim „Leszek Biały”, który wziął się od jego blond czupryny. Do dziś pamiętam jak siedział przy ognisku i opowiadał o tym, jak wyglądało partyzanckie życie. A wszyscy słuchali z zapartym tchem. Gdy wyjechał nadal pozostawaliśmy w kontakcie. Często telefonowaliśmy do siebie, a że wypytywałam go o różne szczegóły, nasze rozmowy potrafiły być naprawdę bardzo długie. W końcu poprosiłam go o przejście na kontakt mailowy. Dla mnie było to wygodniejsze rozwiązanie, ale nie dla człowieka, który miał blisko 90 lat i który dopiero poznawał możliwości laptopa i poczty elektronicznej. Pamiętam jak złościł się na mnie i „walczył” z komputerem. A że był niesamowicie uparty w dążeniu do celu, to opanował pisanie na klawiaturze do tego stopnia, że z czasem potrafił przysyłać mi kilka maili jednego dnia. Dzięki temu dysponuję dziś pokaźnym zbiorem jego wiadomości elektronicznych, które po jakimś czasie uświadomiły mi, że są gotowym materiałem na książkę. Warto też dodać, że Leszek był absolutnie wyjątkowy. Np. mnie, młodszej od niego o 59 lat dziewczynie, kazał do siebie mówić na „ty”. Poza tym okazje typu urodziny, czy imieniny, Dzień Kobiet lub nawet brak okazji, stawały się pretekstem do wysyłania pięknych bukietów kwiatów. Otrzymywałam je ja, ale i moja mama. Słuchał również współczesnej muzyki np. Rihanny, uwielbiał czytać książki i zawsze ubolewał, że gdy odejdzie, to najbardziej żal mu będzie tego, że nie zdąży przeczytać wszystkiego, co sobie zaplanował - opowiada pani Katarzyna.  

Gdy podzieliła się z Leszkiem Zahorskim pomysłem napisania o nim książki początkowo zareagował z dystansem. 

-  Z charakterystyczną niechęcią do wszystkiego, co sprowadzało się do robienia z niego bohatera - precyzuje Katarzyna Kołodziejczyk-Daniłowicz.

-  Był skromnym człowiekiem i zawsze podkreślał, że „nie było w tym, co robił żadnego bohaterstwa”. Dla niego służba w obronie kraju była czymś normalnym. Ostatecznie poszliśmy na kompromis: Leszek zgodził się na napisanie książki a ja przystałam na propozycję, że zrobię to po jego śmierci. W czerwcu 2013 r. pojechałam z rodzicami oraz Szczepanem Mrozem i Mariuszem Gruszczyńskim do Donatowa w województwie zachodniopomorskim, gdzie Leszek mieszkał wraz z żoną Irminą. Świętowaliśmy jego 89. urodziny, niestety jego ostatnie. Za rok spotkaliśmy się w Warszawie na jego pogrzebie. Zmarł 25 czerwca 2014 roku, jego grób znajduje się na Cmentarzu Wawrzyszewskim. Wtedy przekonałam się jak silny wpływ wywarła na mnie nasza krótka, bo tylko kilkuletnia znajomość. W 2015 roku zaczęłam pracować nad książką. Początkowo wszystko szło dość gładko: dysponowałam w końcu mnóstwem wiadomości mailowych od niego oraz relacji audio i video. Cennym źródłem były również książki na temat historii Zgrupowania. Jednak największym problemem, który doprowadził do dłuższej przerwy w tworzeniu był brak źródeł na temat tego okresu w życiu Leszka, który dotyczył jego działalności po wkroczeniu do Polski Armii Czerwonej. Nasz bohater za życia nie chciał mówić wiele o jego działalności po 1944 roku, bo uważał, że nikt go nie zwolnił z żołnierskiej przysięgi. Z pomocą przyszedł mi Instytut Pamięci Narodowej i Redaktor Naczelny Gazety Starachowickiej Grzegorz Żyła. Dzięki podpisanemu przez niego wnioskowi dziennikarskiemu, który złożyłam do IPN w Warszawie udostępniono mi znajdujące się tam materiały. Znalazłam to, co pomogło załatać lukę w życiorysie Leszka m. in. protokoły z przesłuchań przez funkcjonariuszy Urzędu Bezpieczeństwa Publicznego. Leszek Zahorski działał początkowo na terenie Wąchocka i Skarżyska-Kamiennej w organizacji „Nie”, a następnie „WiN”. Później przeniósł się do Warszawy, gdzie został zatrzymany 8 sierpnia 1947 r. O tym jak potoczyły się jego dalsze losy czytelnicy przeczytają w książce. Nie chcąc zdradzać szczegółów dodam tylko, że dla mnie pisanie tej książki było odkrywaniem Leszka na nowo. To trochę tak jakby chodzić jego śladami po wielu, wielu latach i poznawać dopiero to, czego on z własnego wyboru nie powiedział, a co autentycznie przeżył. Dla mnie takimi najbardziej fascynującymi momentami w trakcie pracy nad tą publikacją było np. odnalezienie konspiracyjnego domu pani Jadwigi Sieradzkiej w Kolonii Robotniczej Rejów w Skarżysku-Kamiennej, która udzielała w czasie wojny schronienia wielu partyzantom, a po wojnie również i Leszkowi. Natomiast jeśli chodzi o najtrudniejszy dla mnie moment, to był nim niewątpliwie czas, w którym  musiałam prześledzić wszystkie protokoły przesłuchań jego i kolegów. Tego typu materiały są dziś dowodem uświadamiającym nam to, jakim torturom byli poddawani żołnierze AK i nie tylko, którzy wpadli w łapy bezpieki. Do dziś mam przed oczami podpis Leszka na jednym z takich protokołów, który - jak się domyślam - drżącą z bólu dłonią podpisywał swoje zeznania. Ten podpis w niczym nie przypomina tego, który składał w normalnych warunkach (a charakter pisma miał piękny). Takie dokumenty to również źródło wiedzy o tym, jak odpornym psychicznie i fizycznie człowiekiem był Leszek, który mimo półrocznego, wyczerpującego śledztwa, nie zdradził nikogo. Leszek przeżył więzienie, w którym spędził 10 lat. Na wolności, która była wolnością tylko z pozoru (a odzyskał ją 6 grudnia 1956 r.) nadal był śledzony i podsłuchiwany. Zmusiło go to do opuszczenia Warszawy i osiedlenia się w woj. zachodniopomorskim, gdzie mieszkał do końca życia - opowiada autorka. 

 Katarzynie Kołodziejczyk-Daniłowicz udało się sfinalizować literacki zamysł. Promocja książki, która nosi tytuł: „Pozostałem Niepokonany”, odbędzie się najprawdopodobniej 14 czerwca br. w Michniowie lub Bodzentynie. Nabyć ją będzie można również na Wykusie i w Wąchocku podczas corocznych obchodów rocznicy śmierci Jana Piwnika. Istnieje też możliwość zakupu poprzez kontakt z autorką na fejsbukowym profilu "Kpt. Leszek Zahorski - historia żołnierza wyklętego". 

iwo