Zapomniany dobroczyńca

Ocena:

4.5/5 | 2 głosów

Postać Feliksa Sławka być może kojarzą dziś tylko najstarsi starachowiczanie. I może tylko oni oraz pasjonaci - regionaliści nie mieliby problemu z odpowiedzią na pytanie, dlaczego dzisiejsze wzgórze Trzech Krzyży było kiedyś nazywane Górą Sławka. Kilkadziesiąt lat temu wiedzieli to wszyscy mieszkańcy naszego miasta. Także i to, że Feliks Sławek posiada niezwykły dar leczenia. Ten prosty rolnik z powodzeniem składał złamane kości i nastawiał zwichnięte stawy zyskując uznanie zawodowych medyków i dozgonną wdzięczność swoich pacjentów, od których nie brał zapłaty. Jego postać chce przywrócić zbiorowej pamięci  starachowiczanin Wiesław Michałek. Zaproponował władzom miasta, by imieniem Feliksa Sławka nazwać rondo na zbiegu ulic: Radomskiej i Batalionów Chłopskich. A my już teraz przypominany postać zapomnianego dobroczyńcy Starachowic na podstawie informacji ustalonych przez Wiesława Michałka.      

fot. Gazeta Starachowicka

Feliks Sławek urodził się 15 października 1883 roku we wsi Wanacja koło Wierzbnika, która dziś jest dzielnicą Starachowic. Jego rodzina była rolnikami od trzech pokoleń. 

- Posiadała duże gospodarstwo rolne. Składały się na nie: dom drewniany kryty strzechą, obora, stodoła, pomieszczenie na narzędzia rolnicze, piwnica, studnia oraz znaczna ilość pól uprawnych - pisze Wiesław Michałek.     

- O wieku tych budowli świadczy napis na belce u powały domu: "Błogosław Boże ten dom a w niem fundatorowie Ludwik i Marianna Sławkowie 28 maja AD.1886 r." Areał ziemski był obsiany zbożem i ziemniakami. Dodatkowy urok całej zagrodzie dodawał duży sad starannie pielęgnowanych przez właściciela. Był on źródłem owoców na cały okres zimy.  Ze związku małżeńskiego z Antoniną Belowską zawartego 18 lutego 1912 roku Feliks doczekał się 11 dzieci, z czego tylko 7 dożyło późnej starości. W tamtych czasach śmiertelne żniwo wśród dzieci zbierała epidemia dyfterytu. Jego teść był komendantem straży pożarnej w Iłży i cieszył się dużym szacunkiem. A był to okres zaboru rosyjskiego i wszelkie przejawy polskości były szykanowane przez carat. Żona Antonina miała wielkie serce czego dowodzi fakt, że we wrześniu 1939 roku udostępniła swój dom uciekinierom z Kurpiów. Z gościnności Feliksa Sławka skorzystało jeszcze wiele osób w okresie okupacji hitlerowskiej, co potwierdziła jego rodzina. Takie czyny świadczą o wielkim humanizmie wobec bliźnich i osób potrzebujących pomocy. Gospodarstwo rodziny Sławków było zlokalizowane w pobliżu tzw. Góry Trzech Krzyży. Potocznie określano ją jako Góra Sławka. Nazwa ta pochodzi od faktu, że Feliks Sławek i jego żona Antonina byli fundatorami ziemi, na której postawiono trzy krzyże jak votum dziękczynne za ustanie epidemii cholery w Wierzbniku po zakończeniu I wojny światowej. Konsekracji krzyży dokonał ksiądz Bolesław Sztobryn, proboszcz parafii pw. Świętej Trójcy w Wierzbniku. Na tym terenie znajdowała się też kopalnia piasku. O jego wysokiej jakości niech świadczy fakt, że wykorzystywała go huta szkła Diamont w Wierzbniku do produkcji butelek oraz okien. Korzystali z niej także okoliczni mieszkańcy do celów budowlanych, a właściciel kopalni Feliks Sławek zezwalał na to gratis. Ten fakt rozsławił jego rodzinę w całej okolicy i zjednał jej szacunek - podkreśla Wiesław Michałek.  

 Feliks Sławek zyskał wdzięczność mieszkańców także swoimi niezwykłymi zdolnościami leczniczym. Jak twierdzi Wiesław Michałek odziedziczył je po ojcu.

- Ludwik Sławek posiadał dwutomową książkę o anatomii autorstwa Friedricha Eduarda Bilza, która była dla niego źródłem wiedzy w zakresie nastawień zwichniętych stawów i składania złamań kończyn dolnych i górnych. To był początek jego skromnej działalności na płaszczyźnie udzielania pomocy medycznej mieszkańcom Wanacji. Czynił to bezinteresownie, a swoje doświadczenie przekazał synowi. To pod okiem ojca Feliks uczył się wykonywania zabiegów ortopedycznych. On sam po  przebytej w młodości chorobie ischias utykał na jedną nogę. Natura jednak wynagrodziła Feliksa Sławka darem za to cierpienie i obdarzyła go bardzo delikatnymi rękami, które umożliwiały mu rozpoznawanie uszkodzeń kości rąk i nóg i doprowadzanie ich do stanu pierwotnego. Składał złamania, nastawiał zwichnięcia i wybiegnięcia barku, sam wykonywał z drewna tzw. łupki do unieruchamiania kości. Nie zajmował się tylko otwartymi złamaniami. W takich przypadkach zalecał korzystać z pomocy lekarzy. Pomoc udzielana przez Feliksa Sławka zwróciła uwagę lekarzy z lokalnego szpitala miejskiego. Było to po fakcie, gdy nie potrafili naprawić uszkodzonego stawu skokowego. Po wyjściu ze szpitala pacjent na własną prośbę poddał się zabiegowi wykonanemu przez pana Feliksa i odzyskał pełną sprawność. Docenił to ówczesny dyrektor szpitala dr Leszek Giergielewicz- Możajski, który zaproponował Feliksowi Sławkowi stanowisko asystenta przy operacjach ortopedycznych. Jednak on odmówił  twierdząc, że nie posiada wykształcenia medycznego, aby przebywać na sali operacyjnej. Wszystkie jego uczynki charakteryzowała zasada: non profit. Nie pobierał żadnych opłat za udzielaną pomoc medyczną. To była jego dewiza życiowa, której nigdy nie złamał. A osób, które skorzystały z jego pomocy było grubo ponad tysiąc. Nie sposób wyliczyć, ile ponadto przeprowadził zabiegów weterynaryjnych ratując domowe zwierzęta. A były to czasy, gdy w każdym domu trzymano bydło. Krowy były tzw. żywicielkami rodzin. Feliks Sławek potrafił udzielić fachowej pomocy przy wzdęciach krów, przy cieleniach i prosieniach,  a nawet nastawić koniowi kręg szyjny. Ten fakt został doceniony przez lokalnego weterynarza pana Kycię. Skierował Feliksa Sławka na kurs, po ukończeniu którego otrzymał dyplom przodownika weterynaryjnego oraz niezbędny sprzęt medyczny - opowiada Wiesław Michałek. 

Nasz bohater był też zręcznym cieślą i człowiekiem uzdolnionym wokalnie. Z tego powodu jako jedyny został wyznaczony na  solistę chóru parafii pw. Świętej Trójcy. Udzielał się też w sprawach urzędowych.

-  Z racji długiego zamieszkiwania jego rodu w Wierzbniku znał dobrze tutejsze stosunki społeczne. Został ustanowiony przez sąd w Starachowicach biegłym do rozstrzygania spraw ziemskich. To dodało mu więcej szacunku w lokalnej społeczności. Feliks i Antonina Sławkowie doczekali się 17 wnucząt, 28 prawnucząt i 27 praprawnucząt, z których 2 żyje w USA. On sam zmarł 13 sierpnia 1970 roku - ustalił Wiesław Michałek, który podjął się misji podziękowania Feliksowi Sławkowi za jego społeczny altruizm. Starachowiczanin skierował  pismo do prezydenta miasta Marka Materka z postulatem uczynienia go patronem ronda w okolicy szpitala. Czytamy w nim m.in. :

- W okresie przedwojennym przy bardzo małej ilości lekarzy w mieście, którzy za swoje usługi pobierali opłaty, z działalności Feliksa Sławka korzystali najbiedniejsi mieszkańcy. Wdzięczność tych ludzi była bardzo wielka i objawiała się szacunkiem wobec jego osoby. Jednym z jego pacjentów był mój dziadek. M.in. te fakty zmobilizowało mnie do wystąpienia z inicjatywą obywatelską, aby upamiętnić jego postać w naszym mieście. Mam na myśli trwały element infrastruktury, która może zostać nazwana jego imieniem. Moja propozycja skłania się ku temu, aby tak nazwane zostało rondo na ulicy Radomskiej koło hotelu Europa. Jeśli władze miasta mają inną propozycję to jestem gotowy do dyskusji. A argumentów nam wiele, by potwierdzić, że Feliks Sławek był zrośnięty z naszym miastem i służył mu jak umiał. Bezinteresowna działalność tego człowieka zasługuje, aby ją udokumentować.       

iwo