Żyją dopóki pamiętamy

Ocena:

5/5 | 1 głosów

Stary zegar miarowo wygrywa rytm czasu, gdzieś pomiędzy jednym stuknięciem wahadła a drugim cisza przemyca wspomnienia. Nie ma niczego, co mogłoby je zagłuszyć, ani świerszcza, ani wiatru w kominie.

Tak zaczyna się chyba każda opowieść o tych, którzy stracili kogoś bliskiego. Jesień powoli odchodzi, kończą się te śmieszne ceregiele liści z wiatrem, jeszcze tylko moment dzieli nas od wodospadów łez, które spadną z ciemniejącego nieba. Nad mogiłami pochylają się, z lekkim szumem, topole, sosny, kasztany, zadrżały osiki. Na płyty nagrobne opadały liście niesione wiatrem. Zapłonęły ognie świec, zatańczyły w płatkach kwiatów, ich duszny zapach zmieszał się z rozpaczą, żalem, w końcu z wiarą. W sine od przymrozków niebo uleciały ciche szepty modlitw.

Tak właśnie wyglądają chrześcijańskie cmentarze, miejsca dla nas ważne. Tam oswajamy śmierć, tam żegnamy i tam tkwimy w zadumie nad życiem. Krótkim, ulotnym niczym nić babiego lata.

Nie ma na świecie takiej religii, której wyznawcy nie wierzyliby w życie pozagrobowe i w możliwość obcowania żywych i umarłych. Nasi prasłowiańscy przodkowie wierzyli w życie po śmierci i tajemniczy świat zmarłych, rządzący się własnymi prawami i trzeba powiedzieć, że religia chrześcijańska zespoliła się niejako z pogańskimi wierzeniami i praktykami ku czci zmarłych. Jako fundament tych wierzeń bierze się zasadę przyjętą w nauce Kościoła, że zmarli po odbyciu oczyszczającej pokuty mogą wstawiać się za żywymi w ich życiu ziemskim, a także w godzinę śmierci. Dzień Wszystkich Świętych wywodzi się z kultu, jakim otaczano wszystkich zmarłych męczenników i jest to dzień radosny, w kościołach biją dzwony i słychać śpiew organów. Dlaczego? Bo jest to dzień tryumfu dobrego życia, kościół wskazuje na świętych jako na cel swojej misji. Ustanawiając dzień Wszystkich Świętych Kościół chciał zachęcić wiernych, aby brali przykład z życia świętych, żeby ich doświadczenia przydały się wszystkim żyjącym na ziemi.

Świętość trzeba bowiem wymodlić, wyprosić i wybłagać.

                                                                                                        ...

Te dni są dla mnie czasem głębokiego zanurzania się w przeszłości, szukania różnych ciekawostek. I tak podczas jednej z rozmów z koleżanką z Radia Kielce dowiaduję się, że kiedyś na wsiach w tę noc przełomu z 1 na 2 listopada - gdy świat żywych łączył się ze światem umarłych - mieszkańcy starali się pozostawać w domu już od momentu zapadnięcia zmierzchu, a miejscowy proboszcz zostawiał otwarte drzwi do kościoła. O co chodziło?

Ano o to, że proboszczowie pochowani na małych wiejskich cmentarzykach właśnie tej nocy zapraszali zmarłych parafian do udziału w nocnej mszy. I przybywały lekkie jak piórko duszyczki, zlatywały się te psotne dziecięce, ale i te rozchichotane do młodych dziewcząt - przedwcześnie odeszłych - należące. Przybywały te nieco jakby wyraźniejsze, z pochmurniejszym obliczem dusze synów gospodarskich... A nad tym całym duchowym "tałatajstwem" dusze starszyzny wioskowej, które z pobłażaniem patrzą na tę ledwie widoczną czeredę... Szły zatem te pobożne duszyczki w niewidzialnej procesji do kościoła na mszę odprawianą przez zmarłego księdza, a po niej rozchodziły się każda w swoją stronę. Do rodzinnych domów... spotkać tych, których za życia się kochało. I przybywały niesione bożym wybaczeniem grzechów, muskały rozgrzane snem policzki żywych, przytulały do dłoni złożonych na kołdrze, zaglądały pod przymknięte powieki, jakby chciały powiedzieć, że są, żeby o nich pamiętać, żeby ich kochać...

A potem przysiadywały przy piecu, w którym gospodarze zostawiali rozniecony ogień, i grzały się domowym ciepłem. A gdy zgłodniały to się częstowały tym, co rodzina na stole dla nich zostawiła - chlebem, ogóreczkiem, smalczykiem, kaszą jaglaną, wódeczką także - bo przed drogą napić się trzeba, żeby się dobrze potem leciało do nieba.