Zagubieni w czasoprzestrzeni

Ocena:

0/5 | 0 głosów

Po jednej stronie Zamek Dunajec, po drugiej czorsztyńska warownia. Przed wielu laty to właśnie tu spotykali się królowie polscy i węgierscy, by rozstrzygać sporne tematy. Czorsztyn czyli stercząca skała i nie ma w tym grama przesady. Zresztą, kto był ten wie, kto nie był, niechaj tam dotrze. Spróbuję zachęcić.

Podobno Pieniny pełne są skarbów. Tak mówią legendy, a ja im wierzę. Do mojej wyobraźni przemawiają bardzo te wszystkie zalegające gdzieś kosztowności i drogie kamienie, miały być one ukrywane w górach przez zbójników, rycerzy oraz śmiałków, którym udało się odnaleźć złoża cennych kruszców. Jeden ze skarbów znajduje się ponoć w podziemiach zamku w Czorsztynie.

I ponoć nawet da się je odnaleźć, tyle, że cena jest dość wysoka i tylko dla tych, którzy nic nie mają do stracenia. To ja, więc chyba muszę tam wrócić. Ceną zaś jest tułaczka po czasoprzestrzeni. Brzmi ciekawie? To posłuchajcie.

Starzy ludzie powiadają, że wielkie skarby ukrył w zamku tym Kostka Napierski, który ujął góralską brać obietnicami uwolnienia spod pańskiego jarzma. Źle się to dla niego zresztą skończyło. Skarbów przez niego schowanych na czorsztyńskim zamku miało szukać dwóch młodych gniewnych.

Wojtek i Szymon od najmłodszych lat byli nierozłącznymi przyjaciółmi, żadnemu z nich nie wiodło się jednak w życiu zbyt dobrze i ani w fachu juhasa, ani w roli flisaka nie udało im się dorobić majątku. Pewnego wieczoru spotkali się chłopcy w karczmie i po sporej dawce gorzałki uradzili, że jedynym lekiem na ich bolączki może być odnalezienie skarbu. Obaj śmiałkowie udali się po poradę do starego Jana - miejscowego znachora, ten zdradził im, że skarb odnaleźć można właśnie na czorsztyńskim zamczysku. Ponoć ukryte tam bogactwo należało do samego Kostki Napierskiego, który w podziemnej komnacie zgromadził skrzynie ze złotem, dukatami i drogimi kamieniami.

Problem polegał na tym, że skarbu pilnować miały czarownice do spółki z diabłami i bezpiecznie można się do niego dobrać tylko w Noc Świętojańską. Odważni pasterze wyczekali więc dogodnego terminu i w najkrótszą noc roku wyruszyli na spotkanie przeznaczenia. Zabrali ze sobą łuczywo oraz artefakty niezbędne w przypadku spotkania z duchami. Wcisnęli się więc przez niewielką szczelinę do mrocznych korytarzy i błądzili w labiryncie aż w końcu ujrzeli niesamowity blask. Oto komnata wypełniona złotem i kosztownościami.

Wojtek i Szymon zabrali ze sobą tyle, ile mogli udźwignąć i biegiem na powierzchnię. Nagle korytarze przeszył przeraźliwy śmiech złych mocy, a drzwi, którymi uprzednio weszli do komnaty zatrzasnęły się z hukiem, zamykając drogę ucieczki. Pasterze znaleźli się w podziemnej pułapce, w całkowitych ciemnościach. W końcu jednak udało im się rozpalić łuczywo i odnaleźli w  szczelinę prowadzącą do kolejnego lochu i dalszych korytarzy.To była wielogodzinna wędrówka, ale uwieńczona sukcesem. Dotarli do Czorsztyna, ale....

Nie mogli poznać rodzinnej wioski. Droga jakaś za szeroka, kapliczka, której wcześniej nie było, a we wsi domy inne zupełnie. Ich własnych nie było, zostały po nich jeno ruiny i zdziczałe drzewa.

Okazało się, że choć dla nich upłynęła jedna noc, to dla świata wiek. Sam zaś skarb zamienił się natomiast w bezwartościowe kamienie. Co się działo dalej z nieszczęsnymi juhasami - tego nie wiadomo. Wśród mieszkańców Czorsztyna od wielu lat krąży jednak opowieść o dwóch młodzieńcach, którzy w tajemniczy sposób zjawiają się we wsi od czasu do czasu. świat się zmienia, tylko oni podobno wciąż piękni i młodzi...

I brodaci, a to ważne. Kto czyta moje opowieści, ten wie, ze mężczyzna brodę mieć musi. Koniecznie.

Pomijając jednak zarost, do Czorsztyna zachęcam bardzo, a nad skarbami się zastanówcie. No chyba, ze lubicie przygody i wyzwania.