Wojenne pory roku na skałkach/cz 2

Ocena:

5/5 | 2 głosów

Wigilia 1944 rok...

Wieczór był chłodny i tajemniczy, migoczący cień gałęzi tańczył na ścianach domów przytulonych do skał, a na ich oknach blask wschodzącej gwiazdki malował przedziwne historie. Mały chłopiec przytulił nos do zimnej szyby. Powietrze przedostające się z okiennych szczelin wpadało do płuc i wypełniało je metalicznym posmakiem. Miał wrażenie, jakby zamieniało się w drobinki lodu. To już szósta wojenna wigilia i te same życzenia: żebyśmy przeżyli i byli wolni. Żebyśmy spotkali naszych bliskich żywych i zdrowych...

Wigilia. Niezwykły wieczór, który nie zważa na krew, ból i łzy, na złe uczynki i butę ludzi, nadchodzi zawsze wtedy, gdy jest jej czas. Staje się przerwą w chaosie, daje czas na refleksję i modlitwę przemycając tym samym do duszy ten dziwny, nie pasujący do rzeczywistości pokój. W tą krótką chwile jesteśmy poza doczesnością... To jakby szczelina między światami.

Wojenna wigilia, po przeciwnej stronie korytarza Niemcy, na stole tak ubogo, jak to tylko możliwe... 

- Jeden z Niemców, który mieszkał w naszym domu miał na imię Heinrich i był najstarszy stopniem spośród całej szóstki. To był zniemczony Polak, Ślązak, który przeszedł na stronę Niemców duszą i ciałem. Wyjątkowa szuja i szpicel, nawet jego koledzy się go bali, pamiętam ostrzeżenia innych, by przy Heinrichu uważać na słowa - opowiada Szymon. - To on w ostatnią wigilię, był to rok 1944, przyszedł do naszego mieszkania i zaprosił całą rodzinę, by podzielić się opłatkiem. To był trudny moment, mama bardzo się zdenerwowała i płakała. Jak to ma być? Czego ja im mam życzyć? Żeby poszli w cholerę? Czy tego, żeby ich szlag trafił?  - pytała ojca. Ale tatuś wiedział, że jeśli nie pójdziemy, to możemy za to zapłacić. Prosił mamę, żebyśmy im dali te pięć czy dziesięć minut - Szymon Snopczyński wspomina wigilię sprzed lat. 

Dziwny to był moment. Kat i ofiara zasiadają przy jednym stole i przychodzi im się dzielić opłatkiem. Jedyne słowa, jakie mogą paść przy wieńcu ze świeczkami, bo Niemcy nie mają choinki, to te żeby wojna szybko się skończyła i żeby każdy mógł wrócić do swojego życia. Tych kilka minut ciążyć będzie jeszcze długo w pamięci mamy Szymka, która nie będzie mogła sobie poradzić z faktem, że ulegli i poszli do Niemca. 

A gdy wyraźnie rysująca się na nieboskłonie poświata księżyca rozproszy ciemności...

- Wrócimy później do siebie i do naszego wigilijnego stołu. Bardzo zresztą biednego. Pamiętam na pewno zupę grzybową z fasolą, a ciasta... Nie było ani produktów ani warunków do ich pieczenia. Jedynym ciastem był placek z buraków, którego podstawową zaletą było to, że był słodki - przez chwilę zda mi się, że po drugiej stronie usłyszę tamtego ośmioletniego wówczas chłopca, któremu oczy się świecą na myśl o jabłuszkach, cukierkach, czekoladkach i innych smakołykach...

Wojenna wigilia - radość granicząca z przerażeniem.