Tak czy siak wygrali niebiescy... [ARTYKUŁ ARCHIWALNY]

2022-07-29 10:04:35

Ocena:

0/5 | 0 głosów

Już miałem zamiar odebrać głos Parzystej, bo żona, „wciąż o kolarzach, choć dawno po wyścigu”, ale zrobiło mi się zwyczajnie żal poskąpić Mojej Felietonowej Inspiracji prawa do ostatniego słowa, jako że w trakcie mistrzostw piłki kopanej wykazała wiele hartu ducha i samozaparcia rezygnując z oglądania powtórek tak zwanych kobiecych seriali.
A należy się ślubnej przywilej głosu w delikatnej futbolowej materii choćby za trafność prognoz i błyskotliwą ocenę tak zwanych bieżących wydarzeń. Tak było przed, w trakcie i po mistrzostwach, a w samym finale w szczególności i nade wszystko. Od pierwszych minut dopingowała Włochów, a francuskie gole Wiltorda i Trezegueta przyjęła w kategorii „kosmicznego pecha”, na który nie ma rady. A zdumiała mnie aż do...szpiku kości, gdy po chwilowym przygnębieniu spowodowanym złotym golem „trójkolorowych”, obarczyła winą za włoski dramat – nomen omen – fatum barw.
Otóż faworyzowani Francuzi mogli grać w narodowych, niebieskich barwach, zaś tradycyjnie błękitni „Azzurri” – dla potrzeb telewizji i sędziego – musieli przebrać się na biało. – Ale tak czy siak wygrali niebiescy – zakończyła swój wywód z humorem, co każe mi podejrzewać, że zaczytuje się nie tylko – jak się zarzeka – w kobiecych pismach, ale od czasu do czasu zajrzy po kryjomu do sportowych archiwaliów Parzystego. Powiedział był bowiem ongiś –„Zibi” Boniek, zapytany na okoliczność przewidywanego wyniku meczu Widzew – ŁKS, że wie na sto procent, iż „punkty zostaną w Łodzi”.
Po tym wątku polskim Parzysta z wielkim znawstwem przeszła do podsumowania turnieju, znowu zaskakując klarownością spostrzeżeń. O komentatorach TVP powiedziała tylko tyle, że „ich słowa mówiły za nich”, co w domyśle miało oznaczać, iż permanentnie byli na bakier z polszczyzną, a także z logiką, na sędziów (z Colliną na czele) znalazła zaledwie jedno określenie „szkoda słów”, za to nad piłkarzami rozpływała się w zachwytach. –„A nie mówiłam, że całej czwórce półfinalistów trzeba było dać w podzięce złoto? – pytała raczej retorycznie. Na co rzetelnie zasłużyli, jak potwierdził epilog z udziałem niebieskich i błękitnych...
„Gazecie Starachowickiej” też się dostało, choć sympatycznie. Ba, była nawet wdzięczna chochlikowi (i Naczelnej przy okazji – wiadomo, solidarność kobieca), że zdarzyło się było, iż „boisko” zabrzmiało raz „bosko” (bo tak w rzeczy samej grali futboliści), zaś „złotego gola” potraktowano na łamach jako złotą dolę, co absolutnie oddaje sedno sprawy, a dla mistrzów Francuzów ma jednoznaczną wymowę i takież profity. A w ogóle „Gazeta” spisała się na medal (ten piąty!) relacjonując z detalami radosne piłkarskie święto. Może tak za dwa miesiące Igrzyska – rzuciła na koniec niby do siebie – tam będą już rodacy, więc i emocje...bliższe sercu.
I niech ktoś powie, że kobiet i żon nie należy się słuchać!
J.U. Parzysty