Publiczna spowiedź [ARTYKUŁ ARCHIWALNY]

Ocena:

0/5 | 0 głosów

Nie popisał nam się rząd w ostatnich tygodniach kadencji parlamentarnej fundując przed wyborami kryzys finansów publicznych. Gwoli ścisłości jednak trzeba dodać, że nie tylko ta ekipa jest winna ujawnionego gigantycznego niedoboru w państwowej kasie. To efekt złych nawyków, towarzyszących nam przez lata, czyli ukrywania niekorzystnych zdarzeń oraz odkładania powinności na później. Zarówno w gospodarstwach domowych, jak i w nieco większych społecznych organizacjach, na państwie skończywszy. 

Rzeczywistość pokazała, iż dziś jedynie prezydent stanowi ratunek przed skutkami lekkomyślności posłów uchwalających bez opamiętania ustawy szkodzące państwu. Licząc się z oskarżeniami o nieczułość na los emerytów, rencistów i wielodzietnych rodzin zawetował przed wyborami przedłożone mu dokumenty z propozycjami kolejnych zasiłków, świadczeń, dotacji i subwencji, by ratować budżet. 
„Tak rządzić nie można” – oburza się Janusz Majcherek w „Rzeczpospolitej”. Reprezentacje parlamentarne nie mogą być przypadkową zbieraniną samozwańczych aktywistów i nawiedzonych dyletantów. Rząd zaś to nie zlepek resortów podporządkowanych branżowym interesom. Sprawnie kierować państwem może tylko zwarty gabinet, w którym ministrowie reprezentują publiczny interes, podporządkowani premierowi mającemu poparcie większości parlamentarnej w dziedzinach o fundamentalnym znaczeniu dla kraju. 
Przed lewicą stoi trudne i niewdzięczne zadanie poskromienia socjalnej rozrzutności. Musi uzdrowić finanse publiczne, a tego nie da się zrobić bez śmiałych i ryzykownych zmian w polityce społecznej. Na nic zda się obciążanie za istniejący stan rzeczy poprzedników, gdyż nie jest to droga do zyskania sobie poparcia dla planowanych posunięć obciążających kieszenie obywateli.
   23 września br. wybraliśmy swoich przedstawicieli do Sejmu i Senatu. W parlamencie zasiadało już z naszego miasta kilka osób. M.in. Jan Dziemba – robotnik z FSC, Ludmiła Mazurkiewiczowa – harcerka i Irena Pasternakowa – nauczycielka, a ostatnio Henryk Paniec – związkowiec, Grzegorz Walendzik- samorządowiec i Krzysztof Lipiec z oświaty. 
Interesujące dla mnie byłyby komentarze do obecnej sytuacji gospodarczej trójki parlamentarzystów z lat 90. Nie pogardziłabym też samooceną ich aktywności w parlamencie, przełożonej na konkretne efekty dla starachowiczan. Pisemną, opublikowaną na łamach „Gazety”, bez względu na sympatie czy animozje polityczne. Reprezentowali przecież interesy nas wszystkich. W ten sposób widzę zakończenie ich publicznej służby.              /ewa/

ARTYKUŁ ARCHIWALNY GAZETA STARACHOWICKA NR.42 2001 r.