Mowa była milczeniem [ARTYKUŁ ARCHIWALNY]

Ocena:

0/5 | 0 głosów

Co stało się z poezją w minionym dziesięcioleciu? Każdy kto pisał, albo pisze wiersze, gdy ma pieniądze, może sobie wydać tomik poezji. Np. za osiemset sztuk nakładu zapłaci ok. trzy tysiące zł. Będzie próbował rozprowadzić i...niestety, nawet połowa poniesionych kosztów nie zwróci się, gdyż poezję czytają tylko poeci i nauczyciele z obowiązku oraz pracownice bibliotek.

Obserwując szpalty lokalnych i ogólnopolskich gazet, widzimy zalew swoistej demokratyzacji debiutów w stylu średniej – przeciętnej. Brakuje nowych – wybitnych indywidualności, wyrastających autorytetów poetyckich, środowisk twórczych – rywalizujących talentów, niezależnych od powielania stylów. Poeta ma obowiązek „wiecznego samokształcenia”, doskonalenia raz obranej drogi twórczej. Najwięcej pięknych /landrynkowych/ wierszy poświęcone bywa uczuciom, miłości, przyrodzie, rytmom pór roku, a bardzo mało przemianom zachodzącym wokół nas. Brakuje prawdziwej poezji, w interpretacji której należy posługiwać się: dysonansem, metaforą, antytezą, reinterpretacją. Brakuje poezji, która może zaskoczyć czytelnika-odbiorcę. Chociaż poeta nie zawsze kontroluje strumień liryczny, którego źródłem jest jego wyobraźnia, to słowo jest żywą sztuką – koloryzującą wyobraźnię czytelnika. 
Mowa bywa milczeniem minionego stulecia, gdyż wszystko zostało dokładnie opisane słowem wiązanym. Czy wszystko? Gnębi mnie robak wątpliwości, gdyż rzeczywistość często straszy i dławi, czyli są tematy, którymi trzeba zasypywać szczeliny i pęknięcia słowem poetyckim, w sposób dociekliwy – nieść prawdę słowem, obnażać rzeczywistość.  Mowa niejednokrotnie paradoksalnie zrównana jest z milczeniem, które poeci rejestrują w wierszach, które będą w przyszłości lustrem obecnych czasów. Chociaż, pewna absolwentka szkoły średniej poradziła: „Czas skończyć z poezjowaniem, u ciebie wszystko pęcznieje, kipi, przelewa się, żaden wiersz tego nie udźwignie, trzeba zająć się prozą publicystyczną, gdzie znajdziesz dużo miejsca”. Dzięki za bardzo dobrą radę!            W.K.          

ARTYKUŁ ARCHIWALNY GAZETA STARACHOWICKA NR.31 2000 r.