Dobre życie [ARTYKUŁ ARCHIWALNY]

Ocena:

0/5 | 0 głosów

Niebezpieczeństwo zarażenia się bakterią wąglika bardziej niż kiedykolwiek uświadomiło ludziom wartość życia. Dopóki zagrożeni wydawali się tylko Amerykanie, media o przypadkach zachorowań jedynie meldowały. Przesyłka z proszkiem, która trafiła do urzędu pocztowego w Trójmieście, postawiła na nogi wszystkie specjalne służby.

Pewnie, że rozprzestrzeniająca się epidemia może być trudna do zahamowania, jednak grożących na co dzień ludziom innych niebezpieczeństw jest równie wiele, a te akurat bagatelizujemy. 
Nawoływania o ostrożną jazdę samochodem pozostają bez odzewu. Tymczasem wypadki drogowe codziennie zbierają ogromne żniwo. Przy tej okazji jednak nie zastanawiamy się nad sensem życia. Trzeba było ataków terrorystycznych na Nowy Jork i Waszyngton, żeby spojrzeć na życie, jako pewien biologiczny proces, którego cechą jest chęć przetrwania. Szkoda, bo życie, które jedynie usiłuje przetrwać, jest całkowicie skupione na samym sobie i zamknięte. Pora zatem przypomnieć, czym naprawdę jest życie. 
„Rosjaninem życie wstrząsa, Niemiec daje się życiu przenikać. Francuz rozkoszuje się życiem, a Anglik „przyjmuje życie w swym salonie lub gabinecie” – pisał półżartem Henryk Elzenberg. A Polak? Większość z nas rozmienia życie na drobne. Tymczasem życie ludzkie nie może sprowadzać się tylko do egzystencji zgodnej z obyczajami charakterystycznymi dla danej epoki czy grupy społecznej. 
„Życie – to rzecz niełatwa. Wybrałeś się w długą drogę: musisz i poślizgnąć się na niej, i potknąć się o coś, i upaść, i zmęczyć się, i głośno zawołać: O śmierci”, to jest udawać” – mówi Seneka. 
Czy zatem żyć, to znaczy smakować życie, nie troszcząc się zbytnio o osiągnięcie jakichś życiowych celów, czy też osiągać cele, zatracając jednocześnie smak życia? Prawda chyba tkwi pośrodku. Nie można podążać za życiowymi celami, by gubić życie. Ani smakować życia do niczego nie dążąc. Jest tak jednak tylko pozornie. Istnieje bowiem głębszy wymiar życia. W nim ukazuje się dobro. Sens życia tkwi właśnie w dobru, które czynimy, a zatem tkwi w nim i sens dążenia do celu, i przeżywania chwil życia. 
Nie mierzymy życia liczbą przeżytych lat, ale tym, co z życiem robimy. Ponieważ zaś nie mamy wpływu ani na przeszłość, ani na przyszłość, żyć powinniśmy chwilą teraźniejszą. Uwierzmy Senece: - do czego przekonuje „Res Publica...” – kto chce osiągnąć jutrzejszy cel, musi realizować go teraz, a kto chce przeżyć życie umiejętnie, musi przeżywać je obecnie.
Nie ma sensu oczekiwanie na dzień jutrzejszy, bo to powoduje utratę dnia dzisiejszego. Dynamika życia wymaga by nigdy nie czuć się zbyt starym do zaczynania życia od nowa. 
                                   /ewa/

ARTYKUŁ ARCHIWALNY GAZETA STARACHOWICKA NR.44 2001 r.