Być rentierem [ARTYKUŁ ARCHIWALNY]

Ocena:

0/5 | 0 głosów

To nie są kwoty przyprawiające o zawrót głowy, ale dające do myślenia. Przekraczają tysiąc złotych netto, a odpowiadają miesięcznemu świadczeniu emerytalnemu nauczycielek, które ostatnio zdecydowały się oficjalnie pożegnać ze szkołą. Oficjalnie, gdyż akurat te, które przyznały się do takiej wysokości otrzymanych emerytur, w tym roku szkolnym dodatkowo jeszcze pracują na pół etatu z młodzieżą. Oznacza to, że ich domowy budżet będzie teraz zdecydowanie wyższy aniżeli dotychczasowe pensje.  

Nie jestem pracownikiem ZUS-u, więc nie powinnam się autorytatywnie wypowiadać o wysokości świadczeń emerytalnych starachowiczan. ZUS-owscy inspektorzy zresztą też nie puściliby pary z ust, gdyż obowiązuje ich tajemnica zawodowa. Tak się jednak złożyło, że parę starszych osób z bliskiego mi otoczenia, z różnych środowisk zawodowych, pozwoliło wejrzeć w odcinki przekazów pocztowych z zakładu ubezpieczeń. Upoważniona do odbioru ich emerytur, siłą rzeczy musiałam przeliczyć pieniądze, które wręczał mi pocztowiec.
Daruję sobie prokuratorskie uposażenie osoby w stanie spoczynku, z 40-letnim stażem zawodowym, bo nawet u mnie wywołuje ono zazdrość (fuj, brzydkie uczucie!). Na dodatek jeszcze wciąż jestem pouczana, żebym tego świadczenia w żadnym razie nie nazywała emeryturą, tym bardziej że odbiera się je wciąż w miejscu pracy. Ot, co ranga profesji, to ranga! Boleję jednocześnie nad dziewięćsetzłotowym przekazem dla emerytowanego radcy prawnego, który na tę niewygórowaną kwotę pracował niemal tyle samo lat, co prokurator i nie tylko na jednym etacie. Pikanterii opowieści niech doda informacja, że obaj emeryci ukończyli razem w latach 50. tę samą renomowaną uczelnię, w systemie dziennym oczywiście. 
Owe 900 zł miesięcznie radcy prawnego nie jest jednak solą w oku dla koleżeństwa otrzymującego emerytury po zakończeniu przygody ze starachowicką FSC. Tyle samo bowiem mają niegdysiejsi kierownicy sekcji w zapleczu administracyjnym, finansowym i handlowym, ale ze średnim tylko wykształceniem. 
Z przechodzącymi na emeryturę zasiłkowcami przedemerytalnymi wolę nie rozmawiać. Tu są bowiem sumy o dwieście złotych niższe. Siedemset parę właśnie dostała znajoma matka 14-latka, ucznia gimnazjum, bo ukończyła 55 lat i prawo wyceniło ją akurat na tyle. Z tego wniosek, że pensje w minionych latach, które pozwalały wówczas nawet dostatnio żyć i dziś porównane do tamtejszych przeciętnych wynagrodzeń dają głodowe niemal świadczenia. Chyba że się miało szczęście wykonywać szczególny zawód. Na pieniądze widocznie też trzeba sobie zasłużyć. Tak jak na 20-godzinne pensum w tygodniu i wakacje.              /ewa/  

ARTYKUŁ ARCHIWALNY GAZETA STARACHOWICKA NR.43 2001 r.