Jak pustelnik Antoni od morowej zarazy ratował

Ocena:

0/5 | 0 głosów

Działo się onegdaj, że przez polskie ziemie przetaczała się zaraza, która żniwo obfite w ludziach zbierała. Powiadało się, że owa zaraza bladolicą kobietą była, o oczach gorejących, a kogo do piersi przytuliła ten w sen wieczny zapadał.

Los ten okrutny spotkał także Łysogóry, był rok 1708 gdy gdzieś od Iłży dama owa nadciągnęła niepostrzeżenie. Niemal w jedną noc opustoszały całe wsie. Płaczliwy głos przerażonych ludzi niósł się po krużgankach łysieckiego klasztoru, proszono o modlitwę, jadło, schronienie. Ludziska uciekali, ale że często już chorzy byli to morową zarazę dalej przenosili i tak dotarła ona do Witosławskiej Góry, do malutkiej kapliczki. To miejsce od wieków owiane legendą, cuda i dziwy się tu działy, od zawsze też lud uważał to miejsce za święte, w majowe wieczory ściągały tu tłumy, a mieszkający tu pustelnik Antoni pocieszał wszystkich i rad udzielał.

Rok zarazy był dla pustelnika szczególny. Ogłosił obraz Matki Boskiej Witosławskiej cudownym i opowiadał, że że on sam także  cuda z nim czynić potrafi. I potrafił. W jednej chacie sprawił, że na pustej patelni pojawiło się bogate i tłuste jadło w postaci jajecznicy - wystarczyło, że kosturem zamieszał. Chodził zatem od domu do domu i uzdrawiał, pomagał biednym, prosząc także, by dary za cuda do Matki Witosławskiej pod kapliczkę zanosić.

Szczwany lis z Antoniego był i wykorzystywał ciemnotę prostego ludu. Żadnego cudu bowiem w chałupie nie było, w kosturze wydrążonym wcześniej były tłuszcz i jajka, te pod wpływem ciepła ciepła się po prostu rozpuściły i jadło dały. Tak czy inaczej korzystał ze swoich sposobów, by od ludzi i tak biednych wyciągać dary za domniemane cuda. Sława jego była tak duża, że ludzie zaczęli go uznawać za świętego, a on chwaląc Matkę Bożą Witosławską zyskał aprobatę kobiet, które wprowadziły się na Górę Witosławską, przyjęły imię Maria i poczęły mu usługiwać.

Z biegiem czasu rósł majątek "cudotwórcy", a bogate wota co rusz zdobiły obraz w kaplicy. Lud wierzył, ale dostojnicy kościelni nie. I kiedy odkryto szachrajstwa pustelnika Antoniego ten musiał się ewakuować ucieczką. Podobno, bo niektórzy mówią, że został osadzony w więzieniu, inni, że udało mu się uratować te bogactwa i z grupą kobiet uciekłszy miał żyć długo i szczęśliwie. Obraz Matki Bożej ponoć zabrano do Waśniowa.

Mijały lata, o cudach jednak nie zapomniano. Do dziś mówi się, że kiedy kto nocą tam zbłądzi blask z ziemi bijący zobaczy. Ciche jęki spod ziemi dochodzą, a i pustelnik Antoni ma się tam zjawiać i patrzeć tęsknie w stronę Waśniowa. Wielu radzi, żeby robić to tylko w dniu Zielonych Świątek, w inne dni ofiary nieudolnego cudotwórcy, które potajemnie pochował w lasach koło kaplicy, mogą z zemsty ponownie sprowadzić morowe powietrze na polskie ziemie.

Powiada się, że wszelkie zarazy nasz kraj opuszczą, gdy Matka Boża Witosławska z Waśniowa do kaplicy powróci.