Słodkie życie "Dobrej pszczoły"

Ruch jak na lotnisku, gdy Rafał uchyla pokrywę ula oczom ukazuje się prostokąt w pionowe linie. Między nimi poruszająca się, skłębiona masa, która tylko z góry wygląda jak niezorganizowany tłum...

Pszczoły - bodajże pierwsi mieszkańcy potężnego kompleksu średniowiecznej Puszczy Świętokrzyskiej, dziś w pasiece "Dobra pszczoła" korzystają z walorów nieskażonej przyrody. 

- Pewnie dlatego nasz miód jest najlepszy - śmieje się Rafał Zacharski. Nie mam powodów nie wierzyć, tym bardziej, że na korzyść tegoż przemawiają  nagrody i certyfikaty, do tych jednak przejdziemy za chwilę.

"Dobra Pszczoła" to gospodarstwo rodzinne, które składa się z 50 uli, a pasja do pszczelarstwa państwa Zacharskich to niejako przypadek. 

- Miałem sąsiada Pana Mariana Gwożdzia, który ze względy na wiek zamierzał zlikwidować swoje ule i zapytał, czy nie chciałbym się poduczyć. Chciałem, podjąłem się więc pszczelego wyzwania i tym samym uczyłem od prawdziwego pszczelego mistrza - opowiada właściciel pasieki.- Nie byłem zupełnym laikiem, bo pszczoły zawsze były gdzieś obok. Nic nie stało zatem na przeszkodzie, by wejść z nimi w bliższą relację.

Z Rafałem spotykam się z połowie maja, kilka tygodni później rozpocznie od pierwszy proces zbierania miodu. To właśnie to płynne złoto stanie się przedmiotem naszej krótkiej rozmowy.

- Nie umiem powiedzieć, który miód jest najlepszy, bo każdy z nas ma inne preferencje smakowe. Gryczany polecam dla utrzymania zdrowego serca, lipowy na przeziębienie, ale jest przecież wielokwiatowy, rzepakowy, akacjowy, z facelii i nawłoci - sam chyba nie mogę się zdecydować - Rafał Zacharski rozkłada ręce - Wybór należy do klienta. Polecam wszystkie, ale może warto pomyśleć nad nowością u nas czyli miodem dwukolorowym. To dwa rodzaje miodu w jednym słoiku, można łączyć miód rzepakowy - jasny z wielokwiatowym i gryczanym, który jest ciemny. Niesamowite walory smakowe, ostra gryka z delikatnością rzepaku plus lekko kawowy zapach... tak, to chyba jednak mój wybór - śmieje się mój rozmówca.

Ile jest cukru w miodzie?

- Tyle, ile dała go natura. Pszczelarz, który zna się na rzeczy nigdy cukru do miodu nie doda. Cukier jest zafałszowaniem miodu i kropka - mówi stanowczo Rafał Zacharski i dodaje, że można po zebraniu ostatniego miodu, przed zimą, nakarmić pszczoły odrobiną cukru, w podkarmiaczkę nalewa się specjalny syrop lub cukier - pszczoła sama wyczuje i sobie to podbierze. Mają bowiem doskonały węch.

Podobno lepszy niż psy. I właśnie węch pszczeli i ich umiejętność uczenia się wykorzystywano przy znajdowaniu narkotyków. Pszczoły były w stanie dużo szybciej nauczyć się zapachów i później określić lokalizację, co nie powinno dziwić biorąc pod uwagę fakt, że właśnie przez zapach nasze pracowite owady uczą się zbierać pyłki. Pszczoła, wracając do ula, przynosi ze sobą próbkę pokarmu i daje ją do degustacji innym. Wtedy pszczoły wiedzą, gdzie mają szukać, i jak dokładnie pachnie pożytek. Wiedzą, w jakim kierunku powinny lecieć, bo pszczoła określa to tańcem, który wprawia w wibracje plaster, a jej siostry to czują i uczą kierunku, w którym szukać gdzie jest nektaru lub spadzi.

Miód to zdrowie?

- Każdy pszczelarz to powie - Rafał Zacharski dołączy tym zdaniem do wielowiekowej tradycji prozdrowotnej miodu, ale... - fantastyczny pod kątem zdrowotnym jest także propolis, najbardziej antybakteryjna substancja w przyrodzie. Zwalcza gronkowca złocistego, z którym nie radzą sobie antybiotyki - dodaje.

 Pięćdziesiąt uli, w każdym przynajmniej 60 tysięcy pszczół, tyle bowiem liczy sobie przeciętna pszczela rodzina.

- Pszczele rodziny wytwarzają nektar, pyłek, propolis i spadź z roślin występujących w naturalnym środowisku.Dlatego też najlepiej jest spożywać miód od lokalnych pszczelarzy, bo miód produkowany jest z pyłków, którymi oddychamy. I nawet jeśli miód z gór, czy znad morza będzie równie dobry, to może nie przysporzyć nam tylu korzyści co nasz.

Ile trwa produkcja miodu?

- Wszystko zależy od tego, ile kwitnie dany pożytek. Jeśli rzepak kwitnie trzy tygodnie, to po około 3,5 tyg. możemy zbierać miód. Ile go wyjdzie z jednego ula? I tu znów zależnie od tego, czy ule są stacjonarne czy też może wywozimy pszczoły na pożytki - mówi Rafał Zacharski.

On sam ma ule nie tylko w świętokrzyskim, ale także za Wisłą, ale nawet te na miejscu wywozi na nowe użytki. W związku z tym w pasiece "Dobra Pszczoła" szykuje się miodowa niespodzianka, ale o tym na razie sza. Jak wszystko będzie gotowe poinformujemy.

 O jakości miodowych produktów świadczą nagrody. 

Pasieka Dobra Pszczoła to zdobywca pierwszego miejsca za miód wielokwiatowy w konkursie Nasze Kulinarne Dziedzictwo Smaki Regionów w województwie Świętokrzyskim, oraz złotego medalu za miód spadziowy na Międzynarodowych Targach Poznańskich. Posiada także certyfikat "Dziedzictwo Kulinarne Świętokrzyskie".

Ostatnio, bo w ubiegłym tygodniu, "Miód spadziowy z drzew iglastych" wyprodukowany w Pasiece Dobra Pszczoła w Małyszynie Dolnym zajął pierwsze miejsce w konkursie Nasze Kulinarne Dziedzictwo Smaki Regionów. Konkurs Nasze Kulinarne Dziedzictwo Smaki Regionów odbył się w niedzielę 12 czerwca w Parku Etnograficznym Muzeum Wsi Kieleckiej w Tokarni. Do Pasieki Dobra Pszczoła powędrowała pierwsza nagroda w kategorii „Produkty regionalne pochodzenia zwierzęcego”. W 2019 Rafał Zacharski zgarnia pierwsze miejsce za miód wielokwiatowy wiosenny i jak sam powie, była wtedy ogromna konkurencja. Krajowa Kapituła Konkursu nominuje go do nagrody ogólnopolskiej "PERŁA 2022". Statuetka „Perła” to najwyższe odznaczenie dla wytwórcy produktu tradycyjnego, wręczane corocznie podczas Targów Smaki Regionów w Poznaniu. Zwycięzców poznamy 25 września w Targach Poznańskich.

Trzymamy kciuki.

- W naszej pasiece można nabyć miody, ale także wiedzę o pszczelich produktach i samych pszczołach. Organizujemy prelekcje zarówno w szkołach, ale także zapraszamy gości do nas. Przybywają wycieczki nie tylko z naszego regionu, ale z całej Polski.  mówi na zakończenie Rafał Zacharski, dyplomowany technik pszczelarstwa.

Pasieka nadzorowana jest przez Państwową Inspekcję Weterynaryjną.

Z Rafałem Zacharskim spotkałam się w Starachowicach, wśród kwitnących drzew, przy dźwięku bzyczących pszczół miało się wrażenie nie centrum miasta, ale raczej wsi pod lasem, z dala od ludzkich siedzib. Przez całą rozmowę towarzyszył nam indyk gawędziarz - za cel obrał sobie straszenie mnie i muszę przyznać, że mu się udało.

Plus tej sytuacji widziałam taki, że przestałam bać się pszczół, a zaczęłam indyka.

Ps. Miód prosto z pasieki był pyszny.

Panu Rafałowi i Pani Małgorzacie  "Zielona" życzy kolejnych nagród, więcej uli i doskonałych zbiorów.