„Zaduszki artystyczne” - pamięci tych, którzy odeszli

Okazją stała się niecodzienna wystawa prac artystów związanych z miejscem, uczniami, którzy chętnie tu tworzyli i tworzą oraz zespołem pedagogów skrycie myślących o przekazaniu przyszłym artystom wiedzy umożliwiającej im wypłynięcie na szerokie wody Sztuki. Nie mała jest lista wybitnych starachowickich twórców, którzy swoją przyszłość związali z Ogniskiem. Trudno jest przejść do rzeczywistości mając w pamięci jeszcze „ciepłą” rozmowę z zawsze miłymi, życzliwymi, zdolnymi i w razie potrzeby zawsze gotowymi pośpieszyć z pomocą. Musimy więc pogodzić się z kaprysami losu, dbając przy tym o godne miejsce dla tych, którzy odeszli. Dyrektor POP Sylwester Kiełek z dużym przejęciem przywitał Zaduszkowych gości, jednocześnie dziękując dyrektor Szkoły Muzycznej Aleksandrze Skowrońskiej za Jej zaangażowanie w muzyczne przygotowanie wychowanków do skromnego, aczkolwiek udanego występu Agatki i Filipa. „Zaduszkowa” wystawa to głównie portrety, pejzaże, architektura, które mogły być zaprezentowane społeczeństwu dzięki zgodzie wyrażonej przez rodziny, w tym: Ryszarda Uziębło, Marii Drozdowskiej, Elżbiety Salamon, Beaty Migały, Leszka Bondarowicza. Warto więc w kilku słowach wspomnieć przybyłym gościom o artystach, których na wieki utraciliśmy.

Pierwszą na naszej liście strat jest artystka malarz, absolwentka Wydziału Malarstwa ASP w Warszawie Maria Drozdowska ( zm. 29 kwietnia 2011) r. Była osobą niezwykle pracowitą i systematyczną w swoich zamierzeniach twórczych co owocowało wieloma wystawami indywidualnymi jak również uczestnictwem w wystawach zbiorowych. Była też założycielką i pierwszym dyrektorem Ogniska. Posiadała mistrzowski warsztat artystyczny, jak również byłam znakomitym pedagogiem przyciągającym swoją osobowością uzdolnioną plastycznie młodzież i dzieci.

Niepowetowaną stratę ponieśli wszyscy związani z Ogniskiem, a w szczególności będący blisko z Ryszardem Uziębło. Był artystą (zm. 13 września br.) pełną gębą. Z Marią studiowali na tej samej warszawskiej Akademii. Będąc dyrektorem tejże placówki – Ogniska, w latach 2000-2008 znacznie przyczynił się do rozwoju tego miejsca. Nie można zapomnieć o organizowaniu przez Ryszarda letnich plenerów, których był duszą, nauczycielem i twórcą niepowtarzalnej atmosfery.

Wielkie pustki w sercach wszystkich, którzy znali Elżbietę Salamon, zostawiła po iście angielskim, nagłym lecz cichutkim opuszczeniu wszystkich i wszystkiego co było Jej bliskie. Współpracowała z szefową pracowni FSC Marią Drozdowską. Po powołaniu do życia Ogniska weszła w skład pierwszej Rady Pedagogicznej tego Ogniska, jak również w latach 1988-1991 pracowała tam jako nauczyciel. Elżbietę znamy jako czasami uśmiechniętą mamę dwóch równie zdolnych synów. Była wybitnym grafikiem, wykonywała fantastyczne miniatury – bez pomocy zestawów optycznych, projektowała precyzyjne i pracochłonne okolicznościowe plakiety i znaczki cenione także przez harcerską brać.

Kobiecą listę malujących teraz najpiękniejsze chmurki na niebie zamyka Beata Migała. Nie była wprawdzie plastykiem chociaż na przełomie lat 50 i 60 uczęszczała do pierwszego w Starachowicach Ogniska Plastycznego. Specjalizowała się w tkaninie oraz w tworzeniu gobelin co przynosiło Jej satysfakcjonujące nagrody.

Wiesław Wierzbicki był artystą malarzem obdarzonym nadzwyczajnym talentem. Jedynym śladem jego bytności w Ognisku są dwie prezentowane prace, które pozostawił. Zmarł w wieku 65 lat.

Chociaż Przemek Krzewicki pracował w Ognisku jako główny księgowy, w życiu prywatnym dał się poznać jako sportowiec, trener i społecznik Zginął tragicznie mając zaledwie 29 lat.

„Zaduszki artystyczne” zamyka znany w Europie, Azji i USA artysta Leszek Bondarowicz. Któż o swoim wybitnym ojcu może opowiedzieć piękniej od równie sławnego jego syna Marcina. Otóż śp. ojciec pochodził z okolic Wilna. Jak pamiętam, pochłaniało go malarstwo, w szczególności sakralne, medalierstwo, małe formy graficzne oraz ekslibris. Jego dorobek artystyczny prezentowany był na licznych wystawach krajowych i promocyjnych zagranicznych w: Japonii, Szwajcarii, Francji, Niemczech, Austrii, Irlandii, Lwowie i Chicago. Pracami Leszka Bondarowicza może też pochwalić się Watykan oraz szereg mniej prestiżowych muzeów, galerii, kościołów i prywatnych kolekcjonerów z grubymi portfelami i wysublimowanym guście. Jego życie i twórczość znalazła odbicie w niedawno wydanej monografii pt.: Leszek Bondarowicz malarstwo i grafika. Pozostawił po sobie poważny dorobek artystyczny. W ostatnich latach zajmował się głównie grafiką prezentując najciekawsze zakątki ziemi świętokrzyskiej oraz miniaturą malarską, której tematem były wspomnienia z lat dzieciństwa. Zmarł 20 września 2015 roku.