Uniwersytet Trzeciego Wieku na szlaku Mędrców ze Wschodu.

Jest środa 5 stycznia Nowego Roku, wigilia święta Objawienia Pańskiego czyli święta Trzech Króli. To jeszcze czas Godnych Świąt.

Jesteśmy w Parku Kultury w Starachowicach, a tam wieczorem, na widowni licznie zgromadzona publiczność oczekująca na program artystyczny w wykonaniu seniorów- słuchaczy Uniwersytetu Trzeciego Wieku. Na scenie pojawia się Prezes UTW Jerzy Krawczyk i tym razem przejmując rolę prowadzącego to widowisko, wita zebranych. Jego głos, dobitne słowa, przemyślana, zręczna prezentacja zdradzają nie tylko pewność i przeświadczenie, że uczestniczymy w ważnym dla mieszkańców Starachowic wydarzeniu kulturalnym, ale i dumę, że inspiratorami, wykonawcami i realizatorami tak ciekawego przedsięwzięcia są słuchacze UTW.

Program otwiera przesympatyczna grupa dzieci Szkoły Tańca MiM Ich baletowe stroje, układ choreograficzny, wykonanie, delikatność i precyzja ruchów oraz nienaganna technika, pięknie harmonizują z muzyką. Już na wstępie dostarczają nam niezwykłych, pełnych podziwu wrażeń estetycznych.

Dzieci są zawsze najlepszymi aktorami, bo są autentyczne.

Druga młodzieżowa grupa szkoły Tańca MiM w sposób profesjonalny dała popis ogromnych swoich możliwości scenicznych i artystycznych, które śmiało można określić „zawodowstwem” Jak wiadomo i co warto podkreślić, obydwie grupy taneczne prowadzi Małgorzata Dziamka odnosząc liczne sukcesy. Dzisiaj, dzięki jej współpracy z UTW, jesteśmy świadkami pięknej korelacji dążeń i celów jakże różnych pokoleń.

Potem to już seniorzy mają głos. Bardzo bliskie są każdemu z nas refleksje, pytania, wątpliwości i dyskusje wokół Bożego Narodzenia. Strofy poetyckie, często własnego autorstwa kierowane do nas ze sceny dużo nam wyjaśniają, być może prostują zafałszowany niekiedy obraz naszego świętowania. Co jednak najważniejsze, wprawiają nas w zadumę i potrzebę samooceny. Padają słowa mądre ważne jakże potrzebne w naszych trudnych czasach. Powagę świątecznego, refleksyjnego nastroju podnoszą kolędy w wykonaniu chóru UTW „Srebrne Nutki”, prowadzonego przez Joannę Kowalik. Robi się rzewnie swojsko, ciepło, rodzinnie. Ten i ów na sali nuci poczciwe, dobrze nam znane z dzieciństwa kolejne zwrotki. Znów zmienia się nastrój widzów -słuchaczy. Czujemy się jak w rodzinie, bliscy, serdeczni,- potrzebni sobie.

Ale oto znowu zmiana dekoracji, nowa odsłona ujawniająca „magię pewnego wieczoru”. Na scenie obrazek z życia, jakby wyjęty dosłownie z ram naszej rzeczywistości. Rodzina oczekująca narodzin dziecka, potrzebująca pomocy, wsparcia współczucia, trafia na mur obojętności, wrogości, bezduszności otaczających ją wokół ludzi. Jak czytelna to aluzja do narodzin Bożego Dzieciątka.

Poszczególne zderzenia słowne w scenkach prośby proszących i kategoryczne jej odmawianie przez bliźnich, można sprowadzić do wspólnego mianownika – radź sobie sam, nic mnie to nie obchodzi. Scenki te wyróżniały się dużą sugestywnością w wykonaniu aktorów – słuchaczy UTW i miały dużą siłę oddziaływania na wrażliwość oglądających i słuchających. Słyszalna w tle kolęda „Nie było miejsca dla ciebie’ wzmacniała nasze wzruszenia. Jakże miłym, oczekiwanym zaskoczeniem po narodzinach dziecka, było moralne odrodzenie się tych obojętnych, zrozumienie, ze człowiek nie może być sam i żyć tylko dla ciebie. Przemiana duchowa ludzi, dokonująca się na scenie, umiejących przepraszać za błędy, zaniedbania ,oczekujących wybaczenia, to nie tylko akcent optymizmu, ale przede wszystkim przejaw zwycięstwa dobra nad złem i powrót do szlachetnych ideałów, do deptanych i nieakceptowanych wartości. Cieszy fakt , że ponadczasowe przesłanie tych teatralnych scenek wywołało pozytywne reakcje widzów wyrażone gromkimi oklaskami.

Okazuje się że inspiratorką i realizatorką tego artystycznego przedsięwzięcia , zbliżającego ludzi do „magi teatru” była Iwona Dziubińska Czerko. Wniosła ona w działania UTW zainteresowania teatrem, potrzebę obcowania ze sceną, zachęciła i zaraziła swoją pasją innych słuchaczy. Jej aktywność wydobyła, być może u innych seniorów nie uświadamiane talenty i umiejętności. Jest to wspaniały przykład prężnych działań seniorów „młodych duchem”, którzy potrafią dzielić się z innymi swoimi pasjami.

Równie głębokie słowa uznania i podziękowań należą się autorce scenariusza i całej wizji przedstawienia – Joannie Matysek. Jest to już kolejna „ uczta duchowa” o charakterze teatralnym, zaoferowana nie tylko słuchaczom UTW, ale i mieszkańcom Starachowic a w dalszej kolejności być może środowiskom okolicznych gmin. Ten tandem dwóch pasjonatek teatru już się doskonale sprawdził, a wiem, że jeszcze ostatniego słowa nie powiedział. Są ambitne plany na najbliższą przyszłość, ale to niespodzianka, na którą oczekujemy, życząc z całego serca jej realizacji. Mówiąc o sukcesach teatralnego wydarzenia, nie można pominąć niebanalnej scenografii, idealnie komponującej się ze słowem, tekstem, przesłaniem, wypowiadanym ze sceny przez aktorów. Odpowiedzialność za tę część przedstawienia wzięła Grażyna Wysocka wraz z grupą uzdolnionych plastycznie i artystycznie koleżanek- seniorek UTW tworzących razem sekcję plastyczno – techniczną p.n. „Niespokojne ręce”. Nie pierwszy to raz udowodniły one jaką siłę oddziaływania może mieć plastyczny przekaz , będący czasem żartem, dowcipem, symbolem i znakiem przeżyć naszej duszy.

W swoim końcowym wystąpieniu, Prezes UTW dziękował wszystkim , którzy przyczynili się do prezentacji tego widowiska: autorom, aktorom, chórowi, grupom tanecznym,operatorom światła, dźwięku, po czym znana kolęda zjednoczyła głosy występujących na scenie i widowni. Wychodziliśmy z Parku Kultury z przeświadczeniem, że jak najszybciej trzeba odmrozić ludzkie serca. Oby ten spektakl i boski czas dodawał nam skrzydeł i sił na przyszłe dni. Nie mielibyśmy szansy na tego rodzaju przeżycia, gdyby nie przychylność i otwarcie Dyrektor Parku Kultury Agnieszki Lasek, której za współpracę i udostępnienie sceny, sali widowiskowej dziękują twórcy przedstawienia ,seniorzy i wszyscy obecni na widowni.

Jeśli na koniec dodam jeszcze, że program ten został powtórzony, oczywiście we fragmentach, na scenie przy szopce betlejemskiej „Pod Skałkami”, w czasie Orszaku Trzech Króli, to można wierzyć słowom Czesława Niemena,..... że choć dziwny jest nasz świat, to trzeba mocno wierzyć w to, że ludzi dobrej woli jest więcej.....Liczą się przecież każde pojedyncze okruchy człowieczeństwa.

Przed nami znów kolejna i pewnie nie ostatnia szansa na przełamanie ludzkich słabości , uprzedzeń i pragnienie miłości. Z inicjatywy Iwony Dziubińskiej Czerko uczestniczyliśmy w spektaklu Teatru Powszechnego w Radomiu pt „ Koniec świata będzie śmieszny’ Okazuje się, że była to bardzo trafna, chwilami bolesna diagnoza naszych czasów i zachowań.

Dlaczego o tym piszę?

Juliusz Słowacki odpowiedziałby „mówię bom smutny i sam pełen winy’. Dzięki utrwaleniu tych scen teatralnych na fotografiach Mariana Płusy, będziemy mogli do woli powracać do tych wzruszeń.

Bogumiła Skrobisz Seniorka i sympatyczka UTW w jednym