Ku czci Świętej Barbary 

Ocena:

5/5 | 1 głosów

Kolejny raz miasto świętowało urodziny swojej patronki - Świętej Barbary, która od 2009 roku sprawuje  pieczę nad miastem. Starachowice od wieków szczycą się tradycjami górnictwa i hutnictwa, a przeszłość związana z kopalniami rud żelaza wciąż jest żywa w pamięci mieszkańców. 

A zatem w niedzielę, 4 grudnia, nie mogło zabraknąć tradycyjnego spotkania u stóp Świętej Barbary. Mieszkańcy zgromadzili się przy figurze, przy drodze, która prowadziła niegdyś do kopalni Herkules. Święta Barbara stoi  w tym miejscu od ponad 80 lat. Ile szeptów o bezpieczną pracę słyszała - możemy się tylko domyślać...

Dziś, gdy górników i hutników w Starachowicach już nie ma, miejska patronka opiekuje się wszystkimi ludźmi pracy. 

Barbórkowe uroczystości rozpoczął dyrektor biura prezydenta Tomasz Porębski, który podziękował wszystkim za obecność i zawierzył patronce miasto i jego mieszkańców. Modlitwę w tej intencji odmówił ksiądz Sławomir Rak - proboszcz parafii pw. Wszystkich Świętych. Tam też wszyscy udali się z procesją. 

Okolicznościowy występ w kościele zaprezentowali uczniowie Szkoły Podstawowej nr 13. Pięknie, barwnie i ekspresyjnie przedstawili życie Świętej Barbary, od odrzucenia doczesnego życia, po męczeńską śmierć. 

Górnictwo rud żelaza w istotny sposób wpłynęły na rozwój miasta, przez kilka dziesięcioleci działały mieście odkrywkowe kopalnie. I chociaż ostatnia kopalnia została zamknięta w 1970 roku, to w pamięci starachowiczan górnictwo i święta Barbara wciąż zajmują miejsce szczególne. Niemal każdy ma w swojej rodzinie kogoś, kto był z górnictwem związany. Symbolem tradycji górniczych w mieście jest figura świętej Barbary, ustawiona przy ulicy Pileckiego, przed kilkoma laty została gruntownie odnowiona i dziś cieszy oczy. 

Miejscem, które dba o to, by miasto o tradycjach górniczych nie zapomniało jest Muzeum Przyrody i Techniki. Można tu oglądać wystawę stałą „Nim zasypano ostatni szyb”.

Święta Barbara jest jedną z najbardziej czczonych świętych chrześcijańskich. Jej wizerunki można spotkać w kościołach oraz w kopalniach. Najstarsza rzeźba przedstawiająca postać świętej z 1689 r. znajduje się w kopalni soli w Wieliczce.

Według podania św. Barbara urodziła się pod koniec III wieku w Nikomedii na terenie dzisiejszej Turcja. Była córką poganina, bogatego i wpływowego człowieka; jedynaczką, długo oczekiwaną przez rodziców. Ładna, wykształcona i inteligentna miała wielu adoratorów, lecz jej serce pozostawało obojętne. Ojciec Barbary chcąc uchronić córkę przed niechcianymi konkurentami i ustrzec przed chrześcijaństwem, zamknął ją w specjalnie wybudowanej wieży. Zezwolił jej jednak na wizyty nauczycieli. Legenda mówi, że wśród nich był chrześcijański lekarz, który zapoznał dziewczynę ze swoją religią. Efektem tychże wizyt było nawrócenie Barbary. W tajemnicy przed rodzicami przyjęła chrzest i postanowiła poświęcić się Chrystusowi, żyjąc w dozgonnej czystości. Łatwo się możemy domyślić, ze nie spodobało się to ojcu, który zakazał córce praktykowania nowej religii. Ta zaś pozostała nieugięta. 

Dręczona przez ojca, uciekła do lasu i ukryła się w grocie. Wydał ją jednak pasterz. Torturowano ją w okrutny sposób, w końcu zostaje skazana na śmierć przez ścięcie mieczem. 

Powiada się, że jej męczeństwu towarzyszyły cuda – w nocy miał ją odwiedzić Chrystus, miał zaleczyć jej rany i udzielić komunii św. Ojciec po zabiciu córki został porażony piorunem, a owce pasterza - zdrajcy zamieniły się w szarańczę.