Artystyczna przemiana drewna

Ocena:

5/5 | 1 głosów

Jego nazwisko wielu kojarzy się z prowadzeniem od niemal 30 lat feryjno- wakacyjnej szkółki rzeźbiarskiej dla dzieci i młodzieży. Ale warto pamiętać, że starachowiczanin Kazimierz Kopeć to przede wszystkim profesjonalny twórca drewnianych rzeźb w stylu ludowym. I stały bywalec słynnych Dymarek Świętokrzyskich, które w tym roku miały już 55- tą edycję. Tu dwa razy doceniono jego talent na VIII Świętokrzyskim Festiwalu Kultury Ludowej, organizowanym w ramach tej imprezy.

fot. Gazeta Starachowicka

- Gdzieś od końca lat 70 - tych co roku biorę udział w Dymarkach, niektórzy nawet twierdzą, że gdy ja nie przyjadę to je odwołają - śmieje się pan Kazimierz.

-  Tematem tegorocznego konkursu dymarkowego było wesele świętokrzyskie. Przygotowałem płaskorzeźbę przedstawiającą klasztor na Świętym Krzyżu, młodą parę jadącą bryczką, witających ich chlebem i solą rodziców oraz grającą kapelę. Praca była dosyć duża: 60 cm na 1 metr, więc wymagało to sporo wysiłku. Komisja złożona m.in. z pani profesor etnografii z Lublina stwierdziła, że to była jedna z najlepszych prac - wspomina podwójny laureat, bo za płaskorzeźbę otrzymał pierwsze miejsce oraz Grand Prix. 

- Muszę się pochwalić, że co roku jestem "na pudle". Tylko raz byłem drugi i raz trzeci, a poza tym zawsze mam pierwsze miejsce- mówi.

Jest samoukiem. Swoją przygodę z rzeźbą zaczął jako dziecko, a do obecnego poziomu artystycznego dochodził przez lata praktycznego doskonalenia warsztatu.     

- Wychowałem się nad Lubianką. W rzece znajdowałem różne korzenie i coś tam w nich dłubałem scyzorykiem. Potem to trochę zanikło, w szkole podstawowej malowałem dziewczynom portrety. Ale spotkałem ciekawego człowieka, dziś już śp. Antoniego Zająca, który w Starachowicach natchnął dużo osób do rzeźbiarstwa. Spotykaliśmy się w jego piwnicy przy ulicy Harcerskiej i tam tworzyliśmy. Pamiętam, że pierwszą wystawę zorganizował mi starachowicki oddział Wojewódzkiego Domu Kultury, który miał siedzibę przy ulicy Czerwonego Krzyża. Była ona połączona z konkursem i aukcją na rzecz dziecka sieroty. O dziwo zdobyłem pierwsze miejsce i to była dla mnie ogromna zachęta do dalszego działania. Jeździłem z panem Zającem na plenery i na Dymarki. Osobą, która najbardziej mnie wspierała był Kazimierz Nowicki. On był takim motorem lokalnej kultury - wspomina pan Kazimierz. 

Jego azylem jest pracownia przy ulicy Leśnej. Urządzona w klimatycznym starym domu, w którym zawsze pachnie drewnem, a nastrój przytulności tworzy opalany nim piec. 

-  Ta chata niegdyś stała pusta. Świętej pamięci Andrzej Nowak, dawny sekretarz w urzędzie miasta przeznaczył ją dla naszego kolegi rzeźbiarza Leszka Celucha z zaznaczeniem, że mają z niej korzystać wszyscy chętni. Jednak, gdy w latach 80 - tych Leszek wyjechał do Austrii, a potem go Kanady,  gdzie zmarł w ubiegłym roku, pracownia opustoszała. Kazimierz Nowicki zaproponował mi wtedy poprowadzenie zajęć z dziećmi, z którymi już wcześniej jeździłem na plenery organizowane przez Robotnicze Stowarzyszenie Twórców Kultury. Rzeźbiliśmy postacie z bajek, które z okazji Dnia Dziecka dawaliśmy przedszkolom. I tak zacząłem tu działać z dziećmi 27 lat temu - opowiada.

To był początek szkółki rzeźbiarskiej, która od tej pory w ferie i wakacje organizuje dzieciom czas wolny od nauki proponując zajęcia z podstaw obróbki drewna. Mimo upływu lat jej popularność nie spada. 

- Odwiedzają mnie już dzieci moich uczniów, także z zagranicy: z Anglii, Szkocji, Irlandii, Grecji, Szwajcarii- wylicza Kazimierz Kopeć.

- Staram się dawać takie tematy, które mogą być dla dla młodych ludzi interesujące. Bo chodzi o to, żeby rzeźbili sami, a ja tylko im pomagam. Mam takich zapaleńców, którzy wpadają też w trakcie roku szkolnego - podkreśla.

Tematy swoich rzeźb, jak mówi, czerpie z głowy. Oprócz folkloru duży wpływ mają na niego też motywy religijne i pochodzące z dawnych wierzeń.   

- Rzeźbię kapliczki na wzór tych przydrożnych, postaci biblijne, w tym Chrystusa Frasobliwego, ale też bohaterów baśni i legend świętokrzyskich. Przed Bożym Narodzeniem robię rodzinie prezenty. Kolekcje mają: żona, córka, synowa. A dla mnie po tym jak sprzedam i rozdam niewiele zostaje - mówi z uśmiechem. 

Pytany o marzenie stwierdza, że już się spełniło.

- Całe życie chciałem należeć do Stowarzyszenia Twórców Ludowych. I to marzenie 3 lata temu spełniło się, po 50 latach pracy twórczej. Dostać się tam łatwo nie jest, więc jestem z siebie dumny. Teraz jestem jedynym w powiecie starachowickim oficjalnym twórcą ludowym co oznacza dopuszczenie do udziału w konkursach ogólnopolskich i otrzymywanie propozycji od galerii sztuki -  wyjaśnia.  

Kazimierz Kopeć ubolewa na tym, że jednak podobnych mu ludzi nie przybywa. Artystów ludowych jest coraz mniej. 

-  20 lat temu twórców ziemi kieleckiej było około 200, teraz jest około 10 aktywnych. Nasza organizacja może umrzeć śmiercią naturalną - martwi się pan Kazimierz. 

-  A jest wielu wspaniałych twórców, o których nikt nie słyszał. Ci ludzie piszą wiersze do szuflady lub malują i trzymają obrazy w domu, bo nikt się nimi nie zainteresował - stwierdza z rozgoryczeniem.           

 iwo