Tam, gdzie Orient flirtuje z Europą

Turcję pokochałam od pierwszej herbaty i kęsa baklavy. Niemal natychmiast, wystarczyło jedno wezwanie muezzina, krzyk mew i... kuchnia. W moim życiu są dwa etapy, albo jestem szczęśliwa, albo mam chudy tyłek, w Turcji zawsze jestem szczęśliwa. Nie mam silnej woli i daję się kusić tym wszystkim pysznościom, jem na potęgę i wypijam litrami soki pomarańczowe lub te z granatu. Zupełnie inny smak, może dlatego piję je tylko tam. No i jeszcze w Izraelu, ale to już zupełnie inna historia.

Turcja. Zostawiałam ją sobie na emeryturę, mówiąc: Aneto, teraz końce świata, bliżej będzie później. Tak było do momentu koronawirusa, który mnie wypchnął chwilowo z marzeń o egzotykach i wrzucił w ramiona rejonów bliższych. I tak oto zamiast zakochać się na przykład w Etiopii, wdałam się w romans z Turcją. I wiecie co? Nie żałuję.

Wszystko zaczęło się od Stambułu, tu styka się Azja i Europa, Wschód i Zachód, Islam i Chrześcijaństwo - to miasto jest baśnią Cesarstwa Wschodniorzymskiego, Bizantyjskiego, jest wspomnieniem potęgi Imperium Osmańskiego. Lubię świątynie, tak, jak lubię zapach drewnianych ław maleńkich kościołów, dym cerkiewnych świec, tak lubię przestronne wnętrza meczetów. I chociaż będąc w Stambule szukam tych mało turystycznych, to nie oprę się dawnej chrześcijańskiej świątyni czyli Hagii Sophii. I żaden tłum mi przeszkodzi, żeby się rozsiąść wygodnie i pomyśleć. Do niedawna muzeum, dziś meczet, w żaden sposób nie ujmuje to uroku. Co prawda część niezwykłych mozaik jest zakryta (szkoda), ale może coś się w tym temacie zmieni. Nadal bowiem są. Już przy wejściu wita nas Madonna z Dzieciątkiem (w 2020 ledwo widoczna zza płyty, w tym roku widoczna w całej okazałości).

Jeśli mam tu czytelników płci męskiej, to może skusi ich harem w Pałacu Topkapi. Zdobią go wspaniałe mozaiki, a cienie odalisek i niewolnic wciąż się gdzieś tam błąkają. Wystarczy odrobina wyobraźni.

Turcja to także Kapadocja, a Kapadocja to księżycowy krajobraz, kamienne hotele i skały o fantastycznych kształtach. Będąc tam, dobrze się im przyjrzyjcie, bo w niektórych można dostrzec jakby ludzkie czy zwierzęce rysy. Nieprzypadkowo, legenda głosi, że dawni mieszkańcy Kapadocji podczas oblężenia przez wrogów tego terenu, modlili się do Allaha, aby im pomógł i pozwolił im tu zostać. I pozwolił, zamienił ich w skały. Kapadocję można zwiedzać balonami, quadami (ja), konno. A na motolotniach można przefrunąć nad Pammukale, do którego zachęcam, bo kto nie był w Pammukale, ten nie zobaczył Turcji wcale. Gdyby nie te potworne temperatury, pomyślałabym, ze jestem w raju, bo zima. A ja kocham zimę.

Ej, co ja plotę. Przecież byłam w raju, bo Turcja to mój podróżniczy raj, który będę dzieliła w Kubą. Dlaczego akurat tam? To część planu na emeryturę. Kiedy przekroczę siedemdziesiątkę na pół roku przeprowadzę się właśnie na Kubę i będę prowadziła bar na plaży, paliła cygara, piła rum z colą i tańczyła salsę. Drugie sześć miesięcy będę natomiast spędzała w Stambule, jadła baklawę, goniła koty i oprowadzała wycieczki. Dla starachowiczan będzie zniżka, także ten... .widzimy się za 27 lat w Varadero lub Stambule.

Baj.