Sycylijskie wątki w świętokrzyskiem

Ocena:

0/5 | 0 głosów

Zaczarowane, zielone, piękne - świętokrzyskie to nie tylko zabytki, to również rezerwaty, prawdziwe enklawy chroniące najcenniejsze fragmenty Gór Świętokrzyskich czy omawianego już Ponidzia. O charakterze geologicznym, leśnym, stepowym, faunistycznym, torfowiskowym, wodnym chronią na swoim obszarze gatunki roślin i zwierząt o reliktowym lub endemicznym charakterze, ale także formy geologiczne niespotykane nigdzie indziej w Polsce

To miejsca wyjątkowe, ucieszą zarówno tych, którzy chcą odpocząć, jak i tych, którzy życzą sobie aktywnego wypoczynku. Świętokrzyskie rezerwaty to czasem też miejsca historyczne lub związane z jakąś miejscową legendą, a zatem może warto poczytać i zaplanować sobie weekendowe wiosenno letnie wypady. Także rodzinne, bo to również idealne miejsca dla dzieci.

A oto i pierwsze spotkanie z niezwykłym świętokrzyskim.

Pandemia w odwrocie, liczba zachorowań się zmniejsza, może więc warto podziękować za to na przykład Świętej Rozalii? Zapraszamy do Rezerwatu Perzowa Góra, gdzie dziewczyna z różą i lilią w imieniu urzęduje, może wysłucha próśb i uchroni od zarazy wszelkiej.

Niezbyt daleko, dla zmotoryzowanych tudzież fanów rowerów miejsce to będzie w zasięgu ich nóg. Rezerwat położony w powiecie kieleckim, gminie Strawczyn i miejscowości Hucisko. Gdy już do niej dotrzemy wyłoni się przed nami Góra Perzowa (395 m), bo to ona jest podstawą największej tu atrakcji. Żeby dostać się na jej szczyt czeka nas lekki trekking, cel jednak wart każdego wysiłku. Wszystko, co nas otacza ma w sobie magię, słońce lekko przebijające przez gęstą koronę drzew daje klimat tajemniczości, a cisza wokół tworzy wszechobecny mistycyzm. Otacza nas w większości bukowy drzewostan.

Docieramy do płaskiego niczym stół wierzchołka, od strony południowej czeka na nas to, po co tu przybyliśmy - jaskinia, wejścia której broni ażurowa osłona. to w środku rzeczonej znajduje się kapliczka Świętej Rozalii. Sama grota powstałą miliony lat temu w wyniku uskoku tektonicznego. W środku kapliczki śliczna dziewczyna nieśmiało uśmiechająca się do wchodzących... Robi wrażenie, prawda? Skąd na szczycie wzniesienia kapliczka, w dodatku ze świętą, której kultu przybył z dalekiej Sycylii? Oddajmy głos legendzie.

Rozalia przychodzi na świat w Bergamo, w połowie XII wieku, w rodzinie o książęcym rodowodzie. zanim się urodzi jej matka zobaczy we śnie kwiaty - różę i lilię oznaczające cierpienie i niewinność - nada tym samym dziewczynce znamienne imię Rozalia. Kiedy przyjdzie czas zamążpójścia Rozalia odmawia i ucieka na Sycylię. Zamieszkuje w grocie nieopodal Palermo i prowadzi tam pustelniczy tryb życia poświęcając swoje życie Bogu, żyjąc w zapomnieniu do śmierci w 1170 roku. Przypomniano sobie o Rozalii dopiero około roku 1624 roku, kiedy mieszkańcy Palermo niechcący natknęli się na grotę, podczas wniesienia jej szczątków do miasta, celem pogrzebu, okazało się, że zaraz, która trapiła miasto w cudowny sposób ustąpiła. Od tej pory święta Rozalia jest patronką na wszelkiego rodzaju ciężkie schorzenia, szczególnie te zakaźne.

Dobrze, ale skąd sycylijska święta w świętokrzyskiem - zapytacie.

Dawno, dawno temu pastuszek Perz pasał wiejskie bydło na zboczach wzniesienia. Bydło się pasło, on sam odpoczywał w cieniu drzew, przynajmniej do momentu, w którym ukazała mu się piękna młoda dziewczyna w białej szacie.

"Pójdź z mną - rzekła. Nie lękaj się chociaż będą się tu działy rzeczy straszne. Weź ten klucz i oczekuj aż z ziemi wyłoni się klasztor, otwórz nim bramę i wejdź. staniesz się tu przełożonym". Potem nastąpiły grzmoty i błyskawice, ziemia trzęsła się od gromów, między popękanymi fragmentami ziemi Perz widział wijące się węże i inne potwory, a spod ziemi z hukiem wyłaniały się kamienne mury. Niestety nie wytrzymał Perz napięcia, z lękiem precz klucz odrzucił i z krzykiem zbiegł do wsi. Cisza wtedy grobowa nastała, góra znieruchomiała, ostały się skały, które miały być klasztornymi murami. Część skał utworzyła niewielką grotę - nazywaną po dziś dzień Grotą Świętej Rozalii, samą zaś górę od imienia tchórzliwego nieszczęśnika - Perzową Górą.

Jeśli dobrze podpytacie okolicznych mieszkańców to opowiedzą Wam, że w grocie dochodziło do cudownych uzdrowień, ludzie odzyskiwali zdrowie i sprawność, no i oczywiście - ziem pobliskich nie czepiała się żadna zaraza. Powiada się, że mieszkańcy okolic odznaczają się niezwykłą wręcz odpornością na choroby. W związku z tym wszystkim tłumy prawdziwe ciągnęły na Perzową Górę, tak liczne i tak wierzące, że w XIX wieku jeden z biskupów nakazał zamknięcie owej ze względu na zbałamucenie narodu. Coś na rzeczy chyba jest, bo podczas II wojny światowej ostrzeliwana kapliczka w ogóle nie ucierpiała.

Nie, to jeszcze nie koniec. Są głosy, według których historia kapliczki sięga XIV wieku i mnóstwa epidemii, które jedna po drugiej nękały Polskę. Inna wersja mówi o rodzinie Cacciów, którzy przybywając na te tereny przywieźli ze sobą rewolucyjną metodę wytopu żelaza i budując tzw. piec bergamski. Poszukując surowca, w jednej z jaskiń na swojej drodze ustawili obraz świętej, z której miasta oni sami pochodzili.

Historia czy legenda? Czy to ważne? Do dziś w małych w małych szparach skalnych przybywający tu turyści składają karteczki z prośbą o uzdrowienie...  Sama kapliczka ma drzwi, jak już mówiliśmy - ażurowe, przez które promienie słońca tańczą po słodkiej twarzy Rozalki. Drzwi są otwarte dla każdego, kto tu przybędzie, klucz prawdopodobnie zgubił Perz podczas pamiętnej ucieczki, w środku zaś czeka na nas Rozalia we własnej osobie - ubrana w niebieską suknię, na tle sycylijskich wzniesień kontempluje piękno świętokrzyskiej przyrody. Kapliczkę umiejscowiono w największym progu skalnym, o długości około 10 m, szerokości 8 m i wysokości 6 m.  Perzowa Góra to miejsce, które idealnie wpisuje się w klimat świętokrzyskich legend. Podczas wędrówki ma się nieodparte wrażenie, że gdzieś spod ziemi łypią na nas łakomym okiem strzygi i wąpierze, nawet świętokrzyskie czarownice niespecjalnie chętnie się tu zapuszczają - groza dawnych wydarzeń wciąż tu drzemie. Jeśli nie chcecie wracać z powrotem ścieżką w dół, można zrobić spacer głównym szlakiem Massalskiego do Kuźniaków.

Aneta Marciniak - przewodnik świętokrzyski