Słowo i obraz

Ocena:

0/5 | 0 głosów

Widok dwóch mężczyzn przy jednej mównicy chyba na trwałe zapadł mi w pamięć. Bo za nic nie mogę go stamtąd wyrzucić. I zawsze pewnie będzie wracał wtedy, kiedy usłyszę, że przedstawiciele narodu zamierzają właśnie wystąpić na światowych forach. Wręcz chorobliwie obawiam się, że i tym razem na scenie zamiast jeden, znów stanie ich dwóch, jeśli nie trzech itd. Kolejny raz z nieprzemyślanym apelem, wzbudzającym konsternację słuchaczy.

Dziś już nie tylko słowo pisane (czarno na białym), ale i mówione ma ogromny ciężar gatunkowy. Nabrało mocy wraz z rozwojem technik przekazu. Możliwość natychmiastowego utrwalenia wszystkiego, co się robi, i mówi, stała się faktem, a tym samym stanowi widoczny dowód popełnianych czynów. O ile kiedyś spontaniczność w publicznej przestrzeni – mile zresztą widziana – bywała rzadkością („o, powiedział/a bez kartki” – zachwycali się obserwatorzy), o tyle teraz, decydując się na nią, trzeba mocno ważyć gesty i słowa. Zwłaszcza jak się jest na świeczniku. Nominacje w konkursie na najzabawniejsze czy najdziwniejsze powiedzenie absolutnie nie powinny cieszyć. Również rozmaite tzw. złote myśli, wypowiedziane ad hoc.

„Wyimaginowana wspólnota” pod adresem europejskich struktur czy „pandemia jest w odwrocie” w szczycie zarazy, zrobiły niebywałą karierę. To niczym skazy na intelekcie w ten sposób się wypowiadających. Ale czy rzeczywiście jest się czym przejmować? Żyjemy w czasach, w których mało co kogokolwiek dziwi. Edukacja niebywale straciła na znaczeniu. Jak bowiem wykształconej osobie może się podobać takie mniej więcej zdanie: „nie będzie nam żaden brukselski urzędnik dyktował, co mamy robić, jesteśmy suwerennym krajem i nie damy sobie narzucić lewackich poglądów”, jeśli powszechnie wiadomo, że do owej Brukseli dobrowolnie dołączyliśmy? I to zdanie padło z ust wykształconego człowieka. Któremu wydaje się, że zwraca się do ciemnego ludu?

Rzadko używającej mózgu części społeczeństwa łatwo dziś wmówić wszystko, co się chce. Próby podejmowania dyskusji na temat systemu i zasad obowiązujących w demokratycznych krajach, kończą się fiaskiem. Nie ma z drugiej strony argumentów, jest agresja wieńczona ostentacyjnym: „nie, bo nie”, nie mówiąc o powtarzanym niczym zdarta płyta: „kiedy przed laty rządził kto inny…”.

Wydawać by się mogło, że dziesiątki afer, fatalne decyzje gospodarcze i społeczne, wypieranie zewsząd specjalistów i zastępowanie ich niekompetentnymi „swojakami”, musi znaleźć odbicie w rozkładzie poparcia dla sił politycznych. Ale tak się nie dzieje. Na niejednej bowiem wykształconej osobie, ta akurat jest zatrudniona w miejscowym sektorze kultury i nauki, nie robią one żadnego wrażenia. Dlaczego? Bo wciąż liczy się tylko 500+, wcześniejsza emerytura, kwietniowa trzynastka i 30 tys. zł kwoty wolnej od podatku. Za chwilę też obniżka PIT z 17 do 12 proc., co boleśnie odczują samorządy, czyli pracodawca znajomej. Problemy starachowickiej przedsiębiorczyni, przygniecionej kosztami prowadzenia działalności, są dla niej jeszcze bardziej odległe. Że cena wynajmu lokalu, wysokość opłat za media przewyższają przychody? No to zamknie firmę.

Mało kto zastanawia się, skąd się biorą pieniądze. Wielu powie, że z mennicy. A czy z pokryciem, czy bez, to już mało ważne. Niechętny zgłębianiu wiedzy wszelakiej starachowiczanin najczęściej interesuje się wyłącznie własnym portfelem. Może i dobrze, że nawet ten z niewielką jego zawartością z pokorą znosi trudy codzienności? Najwyżej zje zupę na gwoździu i spóźni się z płatnością za mieszkanie. A o kłopotach pomruczy pod nosem.

Znajomy tutejszy admirator publicznych mediów, od czasu inwazji Rosji na Ukrainę zachodzi w głowę, jak to możliwe, że tylu Rosjan nie widzi wojny za swoją zachodnią granicą, a aż trzy czwarte opowiada się jeszcze za … pognębieniem Polski. Ba, makabryczne zdjęcia z pola walki uważają oni za fotomontaż. Jakże inaczej, jeśli jeden z najważniejszych rosyjskich polityków przed kamerami światowych stacji telewizyjnych próbował przekonywać, że Zachód się myli w ocenie specjalnej kremlowskiej operacji, na dodatek tenże Zachód pokazuje … wyreżyserowane krwawe inscenizacje, wzorem tych z planów Hollywoodu. Po to, żeby zdezorientować rosyjski naród.

Rzeczywiście, wpaść w tryby dezinformacji jest bardzo łatwo. Nie weryfikując podawanych przekazów. Czy to w Rosji, czy gdziekolwiek indziej. Jakże wtedy łatwo bezkrytycznie uwierzyć, że np. „przeżywamy właśnie cud gospodarczy” i „mamy niewyczerpane, zalegające bank centralny zapasy gotówki”. A przecież wystarczyłoby analizować informacje czerpane z wielu źródeł. Niezależnych od siebie publikatorów. I przynajmniej próbować aktywizować własne szare komórki.