Płomień na wietrze kołysze wiatr

Ocena:

0/5 | 0 głosów

Stary zegar miarowo wygrywa rytm czasu, gdzieś pomiędzy jednym stuknięciem wahadła a drugim cisza przemyca wspomnienia. Nie ma niczego, co mogłoby je zagłuszyć, ani świerszcza, ani wiatru w kominie.

Tak zaczyna się chyba każda opowieść o tych, którzy stracili kogoś bliskiego. Opowieść, która znajdzie swój finał już za chwilę. Listopad za pasem, jesień powoli odchodzi, kończą się te śmieszne ceregiele liści z wiatrem, jeszcze tylko moment dzieli nas od wodospadów łez, które spadną z ciemniejącego nieba. Nad mogiłami pochylą się, z lekkim szumem, topole, sosny, kasztany, zadrżą osiki. Na którąś z płyt opadnie liść niesiony wiatrem. Zapłoną ognie świec, zatańczą w płatkach kwiatów, ich duszny zapach zmiesza się z rozpaczą, żalem, w końcu z wiarą. W sine od przymrozków niebo ulecą ciche szepty modlitw.

Tak właśnie wyglądają chrześcijańskie cmentarze, miejsca dla nas ważne. Tam oswajamy śmierć, tam żegnamy i tam tkwimy w zadumie nad życiem. Krótkim, ulotnym niczym nić babiego lata.

Zwróciliście uwagę, że ciężko jest znaleźć na cmentarzach groby wcześniejsze niż z końca XVIII wieku? Wytłumaczenie jest proste, zmarłych grzebano po prostu w kościołach lub też na przykościelnych terenach, a że wszystko ma swoje granice i tu ktoś powiedział stop. Nie z jakiegoś widzimisię, a z tejże przyczyny, że wyczerpywały się miejsca i kościoły zostały zarezerwowane dla osób zasłużonych, szczególnie związanych z parafią czy też miastem (osadą, wsią - jak kto woli). Sprawę uregulował Edykt nantejski (Francja 1777 rok), drugim państwem, które tę regulację wprowadziło była Polska. Wróćmy jednak do samego święta.

Nie ma na świecie takiej religii, której wyznawcy nie wierzyliby w życie pozagrobowe i w możliwość obcowania żywych i umarłych. Nasi prasłowiańscy przodkowie wierzyli w życie po śmierci i tajemniczy świat zmarłych, rządzący się własnymi prawami i trzeba powiedzieć, że religia chrześcijańska zespoliła się niejako z pogańskimi wierzeniami i praktykami ku czci zmarłych. Jako fundament tych wierzeń bierze się zasadę przyjętą w nauce Kościoła, że zmarli po odbyciu oczyszczającej pokuty mogą wstawiać się za żywymi w ich życiu ziemskim, a także w godzinę śmierci. Dzień Wszystkich Świętych wywodzi się z kultu, jakim otaczano wszystkich zmarłych męczenników i jest to dzień radosny, w kościołach biją dzwony i słychać śpiew organów. Dlaczego? Bo jest to dzień tryumfu dobrego życia, kościół wskazuje na świętych jako na cel swojej misji. Ustanawiając dzień Wszystkich Świętych Kościół chciał zachęcić wiernych, aby brali przykład z życia świętych, żeby ich doświadczenia przydały się wszystkim żyjącym na ziemi. Świętość trzeba bowiem wymodlić, wyprosić i wybłagać.

Dzień Wszystkich Świętych jest także, co warto pamiętać, dniem pamięci narodowej. Idziemy w miejsca związane z ruchami narodowo wyzwoleńczymi, idziemy tam, gdzie przelewana była krew, zapalamy znicze na powstańczych grobach powstańczych, żołnierskich kwaterach, często bezimiennych leśnych mogiłach, na miejscach kaźni. Takich miejsc w powiecie starachowickim jest bez liku, wystarczy wejść w las.

Jednym z takich śladów pamięci jest chylący się ku upadkowi dom rodziny Stefańskich. Stoi pośród drzew, a gdzieś w drewnianych ścianach słychać świst kul i terkot karabinów. Snują się także echa partyzanckich opowieści. Jego mieszkańcy ryzykowali życiem, chronili leśnych ludzi z Wykusu i Armii Krajowej, pomagali jak umieli wierząc, że wolna Polska tuż za rogiem. Dziś możemy się pokłonić pamięci tych ludzi kładąc polny kwiat czy po prostu zatrzymując się z krótką modlitwą. Dom stoi na skraju lasu, na końcu ul. Leśnej w Wąchocku.

Wąchock to także kapliczka Świętego Jacka i płyta Nieznanego Żołnierza z czasów I wojny światowej. To miejsce popularne na trasie wędrówek pieszych i rowerowych, a zatem niech będzie też miejscem, w którym zatrzymamy się na minutę ciszy.

Niezwykle trudnym miejscem jest mogiła dzieci na drodze do Tychowa. Kim były? To sieroty z terenu Kielecczyzny, w wieku 10 - 16 lat, zamordowane zimą 1943 roku. Zamieszkiwały budynek ochronki obok obozu pracy na Majówce w Starachowicach.

- To były polskie dzieci, ufne, radosne, spokojne, a wróg w dziecięcym ich życiu okrutną rozpętał wojnę (...) - pisał w wierszu Romuald Drohomirecki.

Te słowa zobaczymy na tablicy ufundowanej przez Nadleśnictwo Starachowice. Tam też znajduje się mogiła, a na niej zabawki, kwiaty i znicze. Kolejne miejsce do westchnienia za dusze.

Te dwa dni - Dzień Wszystkich Świętych i Dzień Zaduszny - są czasem, gdy nasza religijność jest zwyczajna i prosta, skupiona na przeszłości zakopanej pod stopami. Na wzgórzach, na obrzeżach miast, tam gdzie płoną ogniste fatamorgany wszystko jest bez znaczenia. Liczą się tylko pamięć i modlitwa.