"Krasnale zaklęte w posągi"

W pewnym mieście o nazwie Wrocław, w wielkim królestwie, mieszkały krasnoludki. Naród to mały, chętny do pomocy ludziom, ale jak to zwykle bywa zdarzają się wyjątki.

Kociołek, bo tak miał na imię nasz bohater, miał za zadanie pomagać wrocławskiemu latarnikowi w zapalaniu latarni, aby nie zgasł mu ogień. Jednak po czasie znużyło go to zadanie i domagał się od króla ważniejszych funkcji. Ponieważ król znał dobrze swoich poddanych, zadecydował, że nie czas dawać jeszcze niepokornemu Kociołkowi trudniejszych zadań. Na razie chciał sprawdzić jego pracowitość, musiał więc nasz krasnoludek dalej wykonywać swoje nudne obowiązki.

Pewnego dnia, gdy władca po raz kolejny nie wydał mu innego rozkazu niż zapalanie latarni, Kociołek postanowił uciec i zamieszkać w mieście. Wszedł nieopatrznie do kamienicy, gdzie napotkał kota o imieniu Czara. Kocica, sycząc i strosząc futro, zaczęła zaganiać go w zaułek uliczki. Gdy był prawie pod ścianą, zaczął wołać po imieniu kotkę, w nadziei, że ta nie będzie miała złych zamiarów. To tylko rozzłościło ją i zachęciło do dalszej walki o pożywienie, którym miał zostać Kociołek. Nagle zza rogu wyskoczyła grupa krasnoludków, która zauważyła kamrata w opałach i wspólnymi siłami odstraszyła drapieżnika. Podziękował nieznajomym i zapytał, czym się zajmują i co robią w tym niebezpiecznym miejscu. Jeden z nich odpowiedział:

- Jesteśmy członkami szajki krasnoludków. Należą do niej ci, których wygnano z królestwa za nieposłuszeństwo. A ty? Co ciebie sprowadza do miasta?

- Jestem Kociołek, jedyne co miałem do roboty w królestwie Dobrotka to pomoc przy zapalaniu latarni. Król jest już stary i nie doceniał moich możliwości. Ja chcę wsławiać moje królestwo, zdobywać dla niego bogactwa i przynosić krasnoludkom zaszczyty. Chcę nosić złote szaty, tkane z pyłku najwspanialszych kwiatów, pragnę by kronikarze mogli spisywać moje zasługi złotymi literami.

Krasnoludki patrzyły na niego ze zdziwieniem, gdyż taka zuchwałość nie leżała w ich naturze. Zdecydowały jednak, że przyjmą Kociołka do szajki. Paczka, do której dołączył nasz bohater, nie miała dobrej sławy. Robili wiele złych rzeczy tylko dla swojej uciechy, takich jak deptanie kwiatków w ogrodach marzeń i dokuczanie zwierzętom służącym ludziom. Pewnej nocy, kiedy wykradali pieniążki z fontanny życzeń, natknęli się na rabusia, który bardzo był nimi zainteresowany. Zaproponował im biznes:

- Waszym zadaniem będzie oprowadzanie turystów po uliczkach naszego starego miasta, zabawianie ich i opowiadanie im różnych ciekawych historii. Ja w tym czasie będę chodził między nimi i proponował im zakup dzieł sztuki z mojego antykwariatu. Zebrane pieniądze będziemy przekazywać biednym dzieciom, aby sławić ród krasnoludków. Będziecie wielką atrakcją naszego miasta, a przy okazji dostaniecie połowę pieniędzy za bilety.

Naiwny Kociołek się zgodził, jednak inni odmówili, ponieważ nie chcieli się ujawniać. Złodziej zachwalał swój biznes, ale oni stwierdzili, że nie chce im się tak dużo pracować i wystarczą im zwykłe psoty oraz drobne grosze znalezione w fontannie albo na ulicy.

W tym czasie król szukał poddanego, który miał się dowiedzieć o losie zaginionego młodego krasnoludka. Wybrał Bystrka, który był bardzo inteligentny i idealnie nadawał się do wykonywania misji śledczych. Bystrek bardzo szybko wydobywał informacje od spotkanych po drodze zwierząt, a także podsłuchiwał opowieści kwiaciarek o zniszczeniach dokonywanych w ogrodach, prawdopodobnie przez krasnoludki. Długo wędrował, szukając tropu, aż natknął się na ślady małych bucików z odciskiem podkowy. Szybko rozpoznał, że podeszwa musiała być dziełem królewskiego rzemieślnika Podkówka i ruszył za tym śladem. Trop prowadził pięknymi uliczkami, ale urywał się w ciemnych zaułkach, gdzie musiał bronić się przed szopami, kotami i innymi niebezpiecznymi dla niego zwierzętami. Pomimo to krasnoludek dzielnie wędrował. Od czasu do czasu słyszał szepty:

- Podobnież krasnoludki to złe istoty, a jeden z nich jest wspólnikiem miejscowego rabusia. Nosi wypchaną kosztownościami sakiewkę i chwali się, że zbuduje potężne królestwo. Udaje przewodnika, za którym dzieci i ich rodzice odwiedzający miasto chętnie podążają.

Biedak nie miał pojęcia o co chodzi, dopóki nie spotkał na swojej drodze płaczącego dziecka. Zapytał, dlaczego tak się żali, a ono opowiedziało co mu się przytrafiło:

- Pewien wredny krasnolud mnie okradł! Obiecał pokazać miasto, był miły i uczynny, pięknie przy tym bajdurzył o swoich marzeniach i nowym królestwie krasnoludków, które dzieci będą mogły odwiedzać za niewielką opłatą. Mówił, że krasnoludki choć małe to mają w sobie dużo siły i rozumu, żeby władać światem, a nie tylko służyć ludziom. Podczas gdy snuł swe opowieści, jego koleżka kieszonkowiec mnie okradł.

- A gdzie go spotkałeś po raz pierwszy? Czy był sam?

Dziecko wyznało, że spotkało krasnala na rynku, gdzie pewnie teraz czeka, aż ktoś naiwny wpadnie w jego małe, a tak złe ręce. Bystrek dał dziecku kilka złotych by mogło wrócić do domu, a sam pospieszył na rynek, by odszukać Kociołka. Gdy go odnalazł, poprosił, aby ten zdradził, dlaczego porzucił królestwo i co w tym czasie porabiał. Bystrek zorientował się, że przyjaciel sam nie do końca wiedział, w jak niecnym procederze bierze udział, ale zauważył też chciwość i zuchwałość Kociołka. Postanowił użyć podstępu, by zaprowadzić Kociołka do króla. Tam został zmuszony do wyznania prawdy. Mądry król Dobrotek rozgniewał się, ale i bardzo zasmucił, że jego młody poddany okazał się tak chciwy. Wiedział, że musi on ponieść karę za nieświadome krzywdy uczynione dzieciom oraz przynoszenie złej sławy krasnoludkom. Zasiadł na swoim tronie i wydał rozkaz:

- Jutro o świcie zamienię cię w posąg krasnala utrudzonego pracą, aby wszyscy patrząc na ciebie pamiętali, że krasnale to pomocne stworzenia i duży ciężar mogą dźwigać na swoich barkach. Twoich przyjaciół z szajki za ich złośliwości czynione ludziom spotka ten sam los.

Niestety, pod osłoną nocy, Kociołkowi udało się uciec z zamku i postanowił on ostrzec kolegów z szajki o królewskiej karze. Wszyscy w popłochu rozpierzchli się po mieście. Król w tym czasie szukał Berła Kamieni, które miało zamieniać w posągi. Berło znajdowało się w komnacie na ostatnim piętrze zamku, ponieważ z góry łatwiej było odnaleźć skazańców i wykonać czar. Z Bystrkiem u boku odnaleźli wszystkich uciekinierów i zamienili ich w posągi. Zasępiony król wrócił do swoich obowiązków, ponieważ wiedział, że czeka ich bardzo dużo pracy, aby odzyskać szacunek i zaufanie ludzi.

Dobre krasnoludki dalej po cichu pomagają mieszkańcom, dbają o miasto, spełniają życzenia wypowiedziane przy fontannie i podlewają ogrody, by cieszyły oczy turystów.

Posągi członków szajki krasnoludków stały się ciekawą atrakcją turystyczną dla dorosłych i dzieci. Nikt już nie pamięta o złych krasnalach, tylko gotów do poświęceń Bystrek podróżuje nadal po świecie i rozgłasza wśród ludzi historie o dobrodusznych stworkach zwanych krasnoludkami. 

autor: Anna Rupart