Drobna pomyłka

Takie same rozterki ma całkiem sporo tzw. osób publicznych. Nigdy nie przypuszczałam, że kiedykolwiek (a to się właśnie stało) z wielką uwagą przeczytam wywiad z pewnym artystą. Ba, zapadną mi nawet w pamięci jego słowa. Nie kogo innego, a… Czesława Mozila. Mającego akurat szczególne prawo do komentowania tego, co od kilku lat dzieje się w Polsce, za sprawą podwójnego obywatelstwa. Wychowany w Danii, wrócił na łono pierwszej ojczyzny z przekonaniem, że jej demokratyczna odsłona da mu komfort bytu i pobytu. Dziś nie jest już tego taki pewien, stąd pojawiające się myśli o ewentualnym powrocie do drugiej ojczyzny. Niby obu nie brakuje sielskości i anielskości, zwłaszcza na głębokiej prowincji, lecz o ile tej drugiej przybywa, o tyle tej pierwszej ubywa. Z każdym niemal doniesieniem wolnych mediów, ujawniających pokrętną retorykę rządzącego obozu.

Ubodły mnie przeprosiny szefa rządu za chaos w przepisach hucznie zapowiadanej reformy podatkowej, co mocno odczuli pierwsi jej adresaci. Pierwsi, bo otrzymujący z góry wynagrodzenia. Niższe niż dotychczas. I choć nie jestem pracownikiem budżetówki, i ja poczułam się niekomfortowo. Drobną pomyłką bowiem taka wpadka twórców wprowadzanych zmian mi się nie wydała. I żadne bicie się w piersi nic nie pomoże, jeśli towarzyszy mu obarczanie za to winą jak nie księgowych, to samorządów. Zwłaszcza że sami przedstawiciele rządzących przyznawali się do niewiedzy na temat takiego np. PIT-2… Mimo to, moim zdaniem, władza nie powinna mieć powodu do obaw o słupki poparcia. Akolici trwają bowiem przy niej niewzruszenie.

Tutejszy znajomy, ten zaniepokojony informacjami o mocarstwowych zakusach sąsiada zza zachodniej granicy, na zmianach podatkowych zyskał ponad sto złotych z tytułu zwiększonej do 30 tys. zł kwoty wolnej od podatku. A że do emerytury dorabia, odczuł jeszcze w kieszeni wzrost od 1 stycznia br. kwoty najniższego wynagrodzenia. Niby zysk podwójny, lecz kalkulator wcale nań tak jednoznacznie nie wskazuje. Niemniej jednak znajomy nie żałuje oddanego najpierw w 2015 r., później w 2019 r. głosu na „dobrą zmianę”. Wizerunkowych zawirowań na międzynarodowej arenie swojego państwa też nie przyjmuje do wiadomości. Ponieważ uważa, że ich najzwyczajniej w świecie nie ma. Nikomu zresztą nic do tego – podkreśla - co robi władza. Przeciętnego obywatela nie powinien obchodzić ani TK, ani reforma sądownictwa, ani lex TVN, ani systemy szpiegowskie. Bo wszystkie te zmiany są przecież wprowadzane dla dobra ogółu, a podsłuch stosowany dla bezpieczeństwa zwykłych Polaków.

Dwójki innych lokalnych znajomych nikt nie przekona, że te ponad dwieście złotych zyskanych w nowym roku wraz z zapowiadaną waloryzacją emerytury zabierze bardzo wysoka inflacja. Słyszę od nich, że jeśli ona jest, to wina decyzji poprzednich ekip rządzących, członkostwa w UE, a nawet imigrantów, których ta dwójka absolutnie nie życzy sobie w gminie. Niedostatki finansowe, według nich, powinny niwelować… reparacje wojenne, a nie blokowane i tak unijne fundusze. „Bierzmy przykład z takiej choćby Norwegii, będącej poza Unią!” – powtarzają. Tyle że akurat Norwegia osiągnęła swój status najbogatszego i najnowocześniejszego państwa dzięki społecznemu dialogowi. Jego cechą jest to, że partnerzy społeczni i strona rządowa uznają znaczenie współpracy opartej na zaufaniu oraz szacunku dla swoich rozwiązań. Ale to przecież nieważny dla dwójki znajomych szczegół.

Wymienianie w tym miejscu kolejnych nieprawidłowości, psujących obraz państwa, ujawnianych co jakiś czas w wolnych mediach, nie zmieni przekonań części wyborców. Choćby nawet były najcięższego kalibru, które gdzie indziej obalają rządy. Dla sporej grupy starachowiczan zawsze pozostaną drobną pomyłką, którą zrekompensuje przypływ konkretnej gotówki. W postaci 500+, nadprogramowej emerytury czy 400+ dodatku osłonowego. Dlatego z ostrożnością podchodzę do wszelakich sondaży. I tak zresztą obarczonych błędem. Wtedy, kiedy są one prezentowane, rządzącym dodaję jeden, dwa punkty, a opozycji je odejmuję. W Starachowicach jest przecież nie tak znów wielu niezadowolonych. Wśród nich na dodatek tacy, którzy ostentacyjnie rezygnują z przysługujących im konstytucyjnych praw, automatycznie zatem pomniejszają grupę potencjalnych wyborców. Bo tak na dobrą sprawę, przecież i oni zyskują. Na konto wpływa im więcej pieniędzy. A za ujemny bilans decydenci przepraszają. Ba, obiecują wyrównać ewentualne straty. Dzięki czemu w rezultacie ów bilans wyjdzie być może na zero.

/Ewa/