Błękit lęku - Praca wyróżniona z konkursie "Oceany wyobraźni" 

Jednym z wielbicieli tychże był Kajetan Janiel. Jeden z najlepszych marynarzy w Polsce. Poświęcił się temu całkowicie. Tej jesieni razem z resztą swojej najbliższej załogi miał w planie popłynąć jeszcze dalej niż w ubiegłym roku.

— Na jak długo masz zamiar ruszyć tym razem?- zapytała go żona. — Przecież doskonale wiesz, jak ciężko znoszę coroczną rozłąkę z Tobą. Poza tym, już dawno miałeś zrobić sobie przerwę, dlaczego więc mnie okłamałeś?

Kajetan przytulił ją i zanurzył twarz w jej złotych włosach. 

— Bardzo Cię przepraszam. Faktycznie tak miało być. Niestety, już wszystko zostało umówione i nie wyobrażam sobie odwoływać tego wszystkiego. Obiecuję, że nie potrwa to aż tak długo, jak myślisz — powiedział i delikatnie pogładził zonę po policzku. 

— No więc dobrze. Uważaj na siebie mój drogi. — Łzy zaczęły powoli spływać z jej twarzy.

Po dość emocjonalnym pożegnaniu Kajetan ruszył na statek i zaczął witać się z kompanami, z którymi spędzi zapewne bardzo udany miesiąc. Wraz z wybiciem godziny szóstej po południu zaczął swoją podróż. Słońce dalej świeciło na żółtopomarańczowo, a niedługo potem zaczęło robić się coraz ciemniej. Po około trzech godzinach nieustannej żeglugi Kajetan zauważył w wodzie coś niesamowitego. Nigdy nie widział podobnego zjawiska, wzbudziło w nim niemały lęk. Znał to morze jak własną kieszeń i nie mógł wytłumaczyć nawet samemu sobie, co to może być. Zaczął się więc temu przyglądać coraz bardziej.

— Myślę, że powinniśmy zobaczyć, co się dzieje. Nie wygląda to dobrze i może być to bomba morska. — Zwrócił się do swoich przyjaciół. 

— Nie jestem pewny czy tak wygląda bomba. Może lepiej to zostawić, nie wiadomo, czy nie zrobi nam krzywdy — odpowiedział  Tomasz, czyli jeden z najwierniejszych kolegów Kajetana. 

— A jeśli zrobi to krzywdę komuś innemu? Co wtedy chcesz powiedzieć? Że nie zauważyliśmy światła na środku morza? —odparł Kajetan lekko oburzony.

Po kilkunastu minutach myślenia o tym, czy naprawdę warto sprawdzić co się dzieje, Kajetan zdjął marynarkę, a jako iż był doskonałym nurkiem i pływakiem, zanurzył się w lodowatej wodzie. Światło ustało. Było naprawdę ciemno i nawet sam Janiel nic nie widział. Czuł tylko jak wszystkie jego ubrania nasiąkają wodą i stają się coraz cięższe. Poczuł jak jego nogi i tors zaczynają oplątywać wszelakie morskie rośliny. Podczas, gdy Kai już powoli zaczął tracić świadomość tego, co się dzieje, nagle usłyszał głos, a potem nieludzkie ręce, które zaczęły go ciągnąc.

Zaczął płakać, zaczął dziękować, że wszystko jest dobrze i nie musi żegnać się z innymi. Wszystkie stworzenia morskie zaczęły świecić na najróżniejsze kolory i prowadziły go ku górze morza. Gdy woda wyniosła go już aż na jego własny statek, przywitała go cisza. Nieustająca cisza. Wszyscy milczeli.

Cała załoga powoli odpływała od miejsca światła i zawracała ku domowi. Po upływie około 6 godzin, gdy cały czas nikt nie odzywał się do Janiela, ten wstał i rozejrzał się wokół. 

— Czy zapomnieliście już o mnie, moi drodzy przyjaciele? Jestem tu, mówię do was i patrzę na was - rzekł w końcu nieco zniecierpliwiony. 

Dalej nic, tylko wieczne szeptania pomiędzy załogą. Gdy już prawie zbliżali się do brzegu, wszyscy zajęli się swoimi obowiązkami. W tym kapitan Kajetan kapitan.

Przycumowali, powoli opuszczając statek. Na samym końcu molo czekała już stęskniona Kamila - żona kapitana. Gdy tylko Kajetan zobaczył swoją ukochaną, zaczął biec by w końcu utulić ją w ramionach. 

Lecz ona, jakby go nie zauważyła, wpatrywała się w statek i kolegów swojego męża, niecierpliwie szukała go wzrokiem. 

— Gdzie on jest? Tomasz? — zaczepiła najlepszego przyjaciela Kajetana i popatrzyła mu w oczy.

— Och, proszę Cię. — Tomasz przytulił ją do siebie i zaczął czochrać jej włosy. — Dziś 4 rocznica jego śmierci. Rozumiem, że Ci ciężko, ale nie możesz tak tego przeżywać co roku.

Kamila spuściła głowę. 

— Rozumiem. Niestety błękit tego pięknego morza zawsze będzie się komponował z odczuciem mojego lęku.

...

Cztery lata temu Kajetan Janiel opuścił ten świat. Co roku jego załoga wypływa na morze w miejsce światła. Jego śmierci. I składa hołd przyjacielowi i zasłużonemu marynarzowi.