Mała głosicielka przebaczenia [ARTYKUŁ ARCHIWALNY]

Ocena:

0/5 | 0 głosów

Siostra Usha urodziła się w prowincji Kerala na południu Indii. Do zgromadzenia sióstr Notre Dame wstąpiła 44 lata temu. Domy zakonne tego bractwa rozsiane są po całym świecie. W samych Indiach jest ich kilka, w tym centralny dom w Bangelore. Właśnie stamtąd przyjechała do nas ta drobniutka kobieta, która od 26 lat podróżuje po całym świecie z rekolekcjami o Bożym Miłosierdziu. W Sanktuarium Bolesnej Królowej Polski w Kałkowie –  Godowie nauczała przez 5 dni, od 5.00 rano do późnych godzin nocnych. 

„Jeśli mnie zaprosicie znów przyjadę” – zapewnia zakonnica z dalekich Indii

Kałkowskie Sanktuarium imponuje rozmachem, z jakim je wykonano. Mimo planów i strzałek, łatwo tu się zgubić. Nadzwyczaj starannie utrzymana roślinność jest miejscami tak gęsta, że zasłania widoczność. Dlatego trochę błądzę, zanim trafiam do głównego kościoła. Siostrę Ushę znajduję w Kaplicy Wieczystej Adoracji, ale też nie od razu. Póki co słyszę powtarzane miarowo „Alleluja”. To chyba nagranie z taśmy... Nie, to zebrani powtarzają te słowa na sposób, który do złudzenia przypomina recytowanie hinduskiej mantry. Z uniesionymi rękami, zamkniętymi oczami, chwieją się w takt modlitwy. Wyglądają jak w ekstazie, po niektórych twarzach płyną łzy. Dopiero, gdy część z nich usiadła, widzę niziutką osobę o ciemnej twarzy, w charakterystycznym zakonnym czepku. Kładzie ręce na pochylonych głowach, modli się z  zamkniętymi oczami. To musi być ona. Napotykam przenikliwe spojrzenie jej brązowych oczu i czuję się trochę nieswojo, jakby przyłapana na złym uczynku. Myśli galopują, mimowolnie udziela mi się nastrój tego zgromadzenia, które w tym momencie wypowiada osobiste podziękowania do Boga. Ludzie wstają po kolei, a towarzyszący siostrze tłumacz objaśnia każde jej słowo. 
-Kto dziś przyszedł po raz pierwszy niech wstanie – mówi Usha. - Ci, którzy byli od początku pomogą wam, wszystko wam opowiedzą, po czym każdemu „nowicjuszowi” przydzielony zostaje duchowy opiekun. Korzystam z przerwy i proszę  jednego z tłumaczy o umożliwienie rozmowy z siostrą. Okazuje się, że to właśnie on zorganizował jej przyjazd do Kałkowa. Jest Polakiem, od 12 lat mieszkającym w Niemczech. Właśnie tam poznał Ushę, która w tej chwili podchodzi do nas. Zgadza się na rozmowę. 
-Do you speak english? – pyta z uśmiechem, potem chce wiedzieć jak mam na imię. Jest coraz mniej niesamowita, za to coraz bardziej sympatyczna. Gdy siada na kościelnej ławce przypomina małą uśmiechniętą dziewczynkę. 
- Co to za zgromadzenie, do którego siostra należy – zadaję pierwsze pytanie, jeszcze dosyć nieśmiało.
- Powstało we Francji, główna siedziba jest teraz w Rzymie. W Indiach również mamy domy zakonne, właśnie stamtąd przyjechałam.
- Czym się zajmujecie?    
- Uczymy ludzi jak wybaczać innym, by osiągnąć pokój duszy i serca. Ponieważ, gdy żyjemy w przebaczeniu Bóg najlepiej wtedy słyszy nasze modlitwy. W obecnych czasach jest bardzo mało pokoju w rodzinach i na świecie. W czasie, gdy rozegrały się tragiczne wydarzenia w USA, byłam akurat na Węgrzech. Przysłano mi wówczas modlitwę za ofiary zamachu i za ich rodziny. Modlimy się również za ludzi ginących w Afganistanie. Bierzemy pod uwagę wszystkie tragiczne sytuacje na świecie. 
- Dlaczego wybrała siostra to zgromadzenie?
- Ponieważ Bóg chciał mnie właśnie tutaj. Nie wiedziałam, że to właśnie będę  robić, to było powołanie. To stało się za pośrednictwem mojego wujka, który jest księdzem. Poszłam go odwiedzić i spotkałam u niego zakonnika z tego zgromadzenia. Nie wiedziałam właściwie co to za zgromadzenie, ani gdzie należy go szukać. Ale on mną pokierował. Pokonałam 1500 km, żeby do niego dotrzeć. 
- Pochodzi siostra z Indii. To kraj wielu religii, ale katolicyzm jest tam mało popularny.
- Moja rodzina jest od pokoleń katolicka. Wywodzi się z niej wielu księży i sióstr zakonnych, nawet jeden biskup. W domu było nas ośmioro, miałam dwie siostry i pięciu braci. Ojciec umarł jak miał 91 lat.
- Jak to jest dzisiaj z religijnością na świecie?
- Różne religie walczą między sobą. Jedne odchodzą, drugie przychodzą, to jest na zasadzie biznesu. Głównie chodzi w tym o pieniądze.      
- Jest siostra u nas pierwszy raz?
- Tak. Do Polski przyjechałam z radością, ponieważ jest to kraj, gdzie urodził się Ojciec Święty. 
- Jak wielu ludzi skorzystało z głoszonych w Kałkowie rekolekcji?
- Do południa jest ich trochę mniej, ze względu na pracę. Przychodzi 25- 30 osób. Po południu gdzieś do 50. Widziałam nie tylko dorosłych, ale również młodzież i dzieci. Rekolekcje polegały na modlitwach, różańcu, Drodze Krzyżowej, mszach świętych, spowiedzi, adoracjach, naukach i rozmowach indywidualnych. Przez całe pięć dni byłam bardzo zajęta, zaraz po ostatnich naukach w piątek wyjeżdżam na kolejne seminarium w okolice Dortmundu w Niemczech. W przyszłym roku jestem zaproszona na Litwę, Ukrainę, do Rumunii. 
- Co szczególnie urzekło siostrę w Kałkowie? Piękne sanktuarium, czy ludzkie postawy?
- Ludzie, którzy przychodzą nieraz z daleka i się modlą. Sanktuarium też jest piękne, ale ludzie są ważniejsi. 
- Czy planuje siostra jeszcze nas odwiedzić?
- Bardzo chętnie, jeśli tylko dostanę zaproszenie.
Na zakończenie rozmowy siostra bierze mnie za rękę. 
- Ale zimna. Powinnaś się cieplej ubierać – mówi z uśmiechem. Jeszcze szybkie zdjęcie i malutka zakonnica już musi odejść. Jest na nogach od 5.00 rano, za chwilę ma kolejne nauki, więc dobrze by było choć napić się herbaty. Tym bardziej że jutro przed nią nowy wyjazd, kolejny na długiej liście jej  „podróży apostolskich”.
Iwona Bryła

ARTYKUŁ ARCHIWALNY GAZETA STARACHOWICKA NR.43 2001 r.